ağaçlar arasında gördüğüm o yuvarlak kırmızı ne
buz altında hayat var mı
var mı bilmiyorsun ki
üşüyüp uykuna saklandığında
dalar dalmaz kavuşan ellerimi tut
bana benzerken
dalar dalmaz uzaklarda başkasının elleri
dalar dalmaz bir başkasının

karlar ötesinden beklenilen o ışık gibi
yere düşen gölgeni hatırladığında
çocuklarına tepelerin ardını göster
bir zamanlar senin orada yaşadığını
yolları saran ağaçların şarkılarına tutunup
kokusu vuran eski rüzgarların hatırına
toprağı anladığını söyle

göz alıcı içtenlikle yağıyor düşlerimiz
erimek ve karışmak için daha derine
köklerini sıcak tutan çiçeklere yalvarıyor
sesimize bakarak
baharlar ötüşen kuşları sever

ekmeğini güneşe sunan küçük çatılarımız
benim rüyama çarpar
senin ayaklarına duymaman için
bilmem niçin sıkılır dağıtırsın saçlarını
buz üstünde yürümeyi biliyor seneler
sevinçle kayan çocuklar gibi

bu hüzün kime ağıtsa o yaksın ateşimizi
anımsasınlar pencereyi örterken
aşağıda
kalabalık uğultular geçidinde
ısınsın yüreğimiz
ruhumuzu ısırdıkça eski bir masal.