oysa ki
ne çok umutlarım vardı senden yana
gözlerinden ılıman bir gün doğardı şansıma
ve gülüşünle çiçekler açardı öksüz bahtıma


şimdi

fütursuz cümlelere kapadım dudaklarımı
kelimelerin içleri boşaltıldı senden sonraya
artık zil sesine sevinmiyorum çocuklar gibi
ve gözlerimi sermiyorum geçtiğin yollarına



yokluğun sarı bir eylül bilir misin? ey yar
ve ben hazan dolu bir şehirde bir başıma
karanlık caddelerden geçiyorum adım adım
gözlerimde nem yüreğimde sancılarımla



ve
ben yokluğunla yok oldukça
yeniden kalabalıklaşıyorum sana




oysa ki çoktan gitmiştin sen
giderken her şeyi bırakmıştın ardında
çayın yarım kalmıştı
terliklerin kapıda
şiirlerimi tam orta yerinden vurmuştun
katiliydin artık yüreğimin farkında olmadan



oysa ki

içtiğimiz sularda yıkamıştık aşkımızı
aynı gecenin sabahına umutlanırdık masumca
ki ya bir tarafımız öksüzdü bizim yada yetim
ama biz acılara inat sarılırdık sevdamıza




ki bilsen nasıl da severdim ah be gülüm seni
yüreğini taaf etmekten yorulmazdı gönlüm asla
ya şimdi ne ellerimde o nasırlı ellerinin izi kaldı
nede ürkek bakışların kaldı masum bakışlarımda



unuttum artık yüzünün rengini şeklini
sesin çınlamıyor gecelerce kulaklarımda
hatta anımsamaya çalışıyorum ama nafile
sahi adın neydi senin


haydi
kulağıma fısılda




ay/su