Cehennemin ortasından çıkartılmış;
Adam!
Dökülen sıvalardı duvarlardan
hayallerimiz gibi düştü bir bir
üşüdük!
kar mıydı?
yağmur muydu?
bilemedik ney/di üşütük olan.
Üşüdükçe içimize çöktü sis,
sis miydi yüreği ürkek kılan...

Bir bir dökülen yapraklardan
kalan bir güneş gibiydi yüzün
ve hüzün dü yüzün.
Rüzgar alıp götürdü mü
esen yellere karıştın mı..?

Rüzgarın olmaya geldim
Aldım hüznünü,
sürdüm tenime,
yüzüme,
gözlerime...
Bana sen,
daha çok yakıştın!
Yaklaş yanıma
bakayım az daha...

Yer yüzünden bakıyorum hayata,
sana...
Başım göklere inat eder gibi havada
eğ başını,
korkma!
Kime ne verdin
gönül mü?
ömür mü?
can mı?
mal mı?
Nereye gidebilirsinki benden başka!
Yüreğimden başka liman mı yakışır sana,
Demir attım tenine
bir de gözlerine...


Kırgındın mevsimlerin koynunda
el açıp acıya, aşk’a
ağlama!
gökyüzünü doldurup soluğuna
zincirle isyanı!
idam et geçmişi
yat yanıma...
İdam edilecek çığlıklarımız var!
Boya beni maviye
tekrar renk kat.

Göçmen kuşların kanadında
getirdim yüreğimi sana
yakala
bırakma asla..!