Varsın yazsın gazeteler aranan suçluyu...
Ve,
arşivlerde çürüsün faili bulunamayan ölümü anlatan o haberler...
Sen,
gönlündeki aşk acısı,
vicdanındaki aşk sızısı ile yaşamaya devam et.

Çok da üzülme bence...

Zaten,
ince hastalığa yakalanmıştı, azıcıktı ömrü maktülün...

Belki de,
ötenazi gerekecekti yakında, ne biliyorsun?

Zayıftı bünyesi, yorgundu, halsizdi...
Yoktu mecali yürümeye bu amansız sevda maratonunda...

Bu şiir,
hüzünlü, mahzun bir şiir...
Yalnız bir şiir bu,
kadersiz bir şiir...

Tükenmiş bir aşkın,
efsaneleşmiş hikayesinden arda kalan yorgun esintileri taşıyor ruhumuza...
Şair işini iyi biliyor,
söyleyeceğini iyi söylüyor,
yangınları ustaca düşürüyor sevda esintilerini koklamasını bilen gönüllere...

Güzel şiir.

"unuttum
s
e
n
i"

Kötü bir yalancısınız :))
Yüreğiniz sevmedim sevmiyorum özlemiyorum diyebiliyor mu siz onu söyleyin:))

Bir yürek ki delice sevdalı.. Kızgın, sitemli sevdalısına.. Böylesi seven yüreğini anlamamasından, kıymet bilmemesinden, yaralamasından..

Söz anlatmaz bazen yüreğin acımasını.. Yetmez anlatmaya ne sevdasını ne geride bıraktıklarını.. Ne de o izlerin, anıların ne çok yaraladığını.. Yetmez sözler, yetmez kalemin gücü.. Çeken gönül bilir sadece, hayat denilenin neler getirip götürdüğünü ve kendinde bıraktıklarını.. Anlatılmaz yaşanır sadece.

Diyor ki yürek;
Sen giderken; 'Yağmurlarda kırık kalır mızrabım.. Ardından dilsiz bir ihanet gider... Gidersin, her şey gider.
gidersin, kalbimde bir tabur ayaklanır.. Sensizlik, yazdıkça silinen sözcükler gibidir.. Sensizlik, bir hazin dramdır! Sevmek bir kılıç kadar keskin. Sevmek bir ateş kadar yakıcı, bir rüya kadar ışıltılı.. Sevmek bir bahar kadar taze.. Kara kış kadar soğuk.. Sevmek bir çocuk kadar umut verici..'

Hayat dediğimiz nedir? Aslında ne dün ne yarın.. İşte şu an. Bazen 'ah keşkeler' bazen yaptıklarımız, bazen yapamadıklarımız, pişmanlıklar.. Kimi zaman liman arama sığınma, bazen çöl sıcağında üşümek, bazen kar ayazında terlemek.. Sevinçler, üzüntüler, acılar hepsi herşey..

Hayat yaşamak! Yaşarken renkleri görebilmek, aldığın nefese şükredebilmek.. Bunu yapamayanlar olduğunu bilmek. Bir tebessüm, bir bakış, bir merhaba. Hatır, gönül bilmek, saymak. Vefa.. Anlayan olmak.. Güvenmek. Sevmek. Hatta; Rengi dili mezhebi ne olursa olsun cinsiyetsiz sevmek. Ben sevdim diyebilmek.

Ve.. Ben senden sonra; Adına hayat, ömür-yaşamak denilen yolda kendimi/ruhumu tanıma yolundaki yürüyüşüm içerisinde basamak basamak, iç ses dediğim, özümden gelen konuşmaları çok daha net olarak duymaya/dinlemeye başlıyorum şimdi.. Oradan gelen sesin hiç bıkıp usanmadan bana aktığını, beni daha bir sardığını farkediyorum.. Bu farkındalıklarla yürüyorum. Kendime ait tüm parçalarımı/yaşanmışlıklarımı acılarımı teker teker toplayıp hatırlıyor, tüm o parçalar ile bütünleşerek tamamlanmaya çalışıyorum.. Bu parçaların hepsi çok güzel gelmiyor gözüme acıtıyor yüreğimi bazıları..

Öyle de olsa! Kimbilir belki de sevgide son yoktur.. Sevda hiçbir zaman son bulmaz. Bitmiş gibi görünen sevgiler vardır sadece. Vazgeçiş de yoktur sevmekte! Sevdi mi ben, severim adam gibi. Yaşandıkça yaşatılır sevilen, yaşatırım sevgiyi... Sevmek; sevgiliye bir nefes gibi, bir ses gibi yakın olmaktır. Sevmek çok ötelerde olsa bile 'O'nu yaşamak ve yakın olmaktır sevgiliye.. Ne kadar acısa-acıtsan da bu yürek seviyor seni.. Yokluğunda özlemin tütse de buram buram, burulsa da yüreğim gene de yanımdaymışsın gibi...

Unutmak/unutulmak yakışmaz bazı şeylere. Bazen; bazı insanları geçmişin toprağına gömmeye kıyamazsınız. yaşatırsınız her şeye rağmen içinizde. Nadide bir çiçek gibi özenle bakar, hep tazelersiniz hafızanızda, Hatta eskidikçe yeniler, azaldıkça kendinizden eklersiniz hep üzerine. Çoğaltırsınız yüreğinizde.

Unutmak.. Bazen alışmaktır bazen kabullenmek bazense gerçekten tüm geçmişi silmek bir kenara atmaktır. Savaşmamaktır. Bazen karşımızdakine acı verirken bizi mutlu kılar bazen can acıtandır unutmak. Kaçıştır..

Bağışlayın beni sevda(ları)m, kendimi-yüreğimi parçalara ayıramadım.. Gidin hadi.. Alın korkularımı gidin..
Ey ayrılık ey vefasızlık bu kez yenilmeyeceğim gör sana! Sadece kabulleneceğim seni.. Çünkü; hiç bir ayrılık yeniden yaratmıyor artık beni!
der gibiydi 'Şiir'.

Hüznün, yalnızlığın, acıyan bir yüreğin sesi bu kadar içten mi düşermiş dizelere.. Düşmüş işte.. Buruk, sevdalı bir yüreğin umutsuzluğu bile iyi bir kalem elinde lezzet olmuş..

En büyük ilaç kendi insanın ve belki de zaman denilen!
Hoş bilmem zaman denilen de unutturur mu yoksa daha mı bir derinleştirir acıları..

Sevda-aşk; söylenişi kolay yaşattıkları zor olan o duyguya; üstüne bir de Ahmet Hamdi Tanpınar'ın tarifini ekledikten sonra;

"Aşk dediğin nedir ki
Tenden bedenden sıyrık
Çocukların içinde
Yaşadığı bir çığlık

Aşk dediğin nedir ki
Histen nefesten varlık
Umutsuzluk içinde
Karanlığa son ıslık..." noktalayayım sözlerimi.

Dalınca 'Şiir'e, satırlarına/ardındaki yüreğe kolayına çıkamadım içinden. Bende yarattığı hissettirdiği duygular dökülüverdi kaleme. Hal böyle olunca da uzadıkça uzadı yorum affola :))

Kutlarım sevgiyle...

sera. tarafından 9/13/2013 10:43:47 AM zamanında düzenlenmiştir.