akşam olunca bir sis bulvarında
karanlığı mum ile süsleyen olur
biri var ki Erzurumlu bir Dadaş
umudunu yarına yaslayan olur

güne karşı yiğitlik taslayan olur

be toprağım, birgün ömrüm son bulur
doğum çığlıklarıyla ruhum ten bulur
ana, baba, bacı, kardeş, arkadaş
canımdan çok daha öte can olur

yolumda yoldaş, solumda heyecan olur

* bazen mişli geçmiş zamanlarla dile gelir aşk
’ sevmiştim onu ’ dersin / sevmiştim ya...
bazen gül kurusu akşamların alaca karanlığında
gün batmaya yakınken bazen
bazen ise bir fırtına öncesi sessizlikte
’ sevmiştim onu ’ dersin

ardından yapraklar dökülür
dev olur dalgalar...büyür
umut rıhtımlarının az ucunda...ötede
bazen kızıl ufukların ihtişamında bir yerde
filizkıranlardan dahi medet umarsın
dalgakıranlarda kalan kırık-dökük anılarla
ve yetmez hüzünlü yağmurların bereketi...ruhuna...
düşlerinin ta orta yerinden düşerken gözlerin boşluğa,

bakmayı bilemezsin
yaşamayı ise hiç...