İbrahimben, ölmeyi İbrahim’in nefsinde öğrendim... gökyüzünde asılı kalan Ay’ın batmamak için olan telaşını, ben, kelimelerin İbrahim için nasıl tükendiğini kendimi İbrahim’e nasıl teslim ettiğimi ölmeyi, İbrahim’in nefsinde öğrendim. şimdi kutlu bir doğumun sancıları var avuçiçimde değmese de dudakları elime İbrahim için bir sürü gül biriktirdim. ben, nefsimin ölümünde, ne için yaşatıldığımı öğrendim. İbrahim. Ara sözlerin kudretini içinde barındıran en sonsuz cümle. ve cümlelerim içinde, başuna buyruk tek kelime. kurban edilmiş tüm düşüncelerin müjdesiyle bıçak sırtına dayandı benliğim. ben, ölmeyi İbrahim’in nefsinde öğrendim... |