KİMSESİZLİĞİN
"kimsem yok" demiştin de inanmamıştım
öylece çıktı karşıma kimsesizliğin titreyen bir çırılçıplaklıkla kendi kimsesizliğimi unuttum kendimi giydirdim kimsesizliğine sen görmedin öyle yoktu ki kimse sen öylece sahipsiz orta yerde verdiğin sözlerin kursağında bir yemsin kendine tutsak yalnızlığında esrik bir sevdalı bulut özlemi ama ölü bir kuş özlemler iki kaburga arasında çırpınış ben uzak ellerin gibi gözlerin gibi yüreğinde gibi uzak ah daha fazla gösterme kendini bana yüreğim çatlayacak şaziye |
Hele hissedersen seninle eş yürekleri.
Kendini unutursun onunla boğulursun.
Çare ararsın empati kurarsın ağlarsın.
Bu duygularla beğeniyle okudum dizelerini arkadaşım.
Sevgiler alkışlar İzmir'den..