Aman ufff şairin canı sıkılmıştı,
sevdiğinin sözlerini duyunca
heybetli düşüşleri yaşıyordu hayallerinden
açılmayan paraşüt misali boşluğa giderken
bir el uzandı hayata tutunması için
ne kadar kızsa da sevdiği şaire,
onun yok oluşuna göz yumamazdı
tuttu onu
çünkü
seviyordu her halini ölümüne
bilseydi tek nefes hakkı olduğunu
hiç düşünmeden ona verirdi
öyle bir aşk ki yaşadığı
ölümün vuslat olduğuna inanmıştı


Ve uyanmıştı şair korku dolu rüyasından
bir anda sevdiğinin karşısında buldu kendini
gözlerinde nemli duruyordu hayalleri hala
ve şaşkın bakışlarıyla
sevdiğinin sesiyle kendine geldi
hadi,
koy başını dizlerime dedi sevdiği
seni sevmenin güzelliğinde saklı olsa da acısı
sen benim nefesim sin dedi
ve sustu
bir kaç serçenin ötüşünden başka hiçbir şey yoktu etrafta
şairin başı sevdiğinin dizlerinde
rahat
huzurlu
kapattı gözlerini derin bir oh çekerek
sanki tüm yıkılan hayalleri yeniden inşa edilmişti
mutluydu
sevdiğinin okşamaları hafifletiyordu ağrılarını
hayal kurmak serbest dedi sevdiği
hadi
ikimizin olduğu bir ada düşün mesela
herkesten uzak
güneş, su ve senin o güzel yüreğin
durakladı sevdiği birden
ve
beni sakın bırakma dedi, beni sakın bırakma
bırakırsan ölmem
yaralı kalırım,
yarım kalırım,
acı çekerim ama ölmem
canım yanar yokluğuna da isyan ederim
sakın bırakma beni
seni bu denli severken
sevgimi boşa çıkarma...


Şair suskun, dinlemekteydi
yüreği ağzında
boğazında bir düğüm
konuşmak istedi
konuşamadı
başını salladı tamam der gibi
ellini sımsıkı tuttu sevdiğinin
ikisi de ilk defa bu kadar yakın ve bu kadar huzurluydu
sessizlik oldu bir an
kuşlar uçmuştu çoktan
gece olmuştu
ay parladı ve yıldızlar sanki onlara gülümsüyordu
sevdiği merakla sordu
beni ne kadar seviyorsun?

Öyle çok bağlıydı ki şair sevdiğine
aklına kördüğüm gibi demek geldi
evet evet ben seni kördüğüm gibi seviyorum dedi
sevdiği gülümsedi
bu benzetmeden hoşlanmıştı
ve eğildi şaire doğru
kulağına fısıldadı
bende seni, senin beni sevdiğin gibi seviyorum
dedi
ve bir buse kondurdu yanağına usulca...


Uzandı sevdiği şairin yanına
uyku gözlerinden akıyordu ikisinin de
ama hiç uyumak istemiyorlardı
sanki uyusalar
bu büyü bozulacaktı
korkuyla titreyen sevdiğine sarıldı
ensesinde hissetti sımsıcak nefesini
kalbi duracak gibiydi sevdiğinin
omzuna konan busenin dokunuşuyla irkildi
ve gülümsedi şair
iyi uykular dedi usulca kulağına
ve kapandı gözler gecenin sakinliğinde
şükretti şair
sevdiği kollarında uyuya kaldı

Ve sabah oldu
ilk defa ikisi de birlikte açmışlardı gözlerini
aynı güne
aynı yerde
birbirlerine baktılar ilk gün ki gibi
sevgi dolu bakışlarla
günaydın dedi sevdiği
günaydın canımın içi
sana da günaydın dedi
sana da günaydın ömrüm
ve sokuldu sevdiği kollarına
öylece kaldılar uzun bir süre
çok mutluyum diye fısıldadı sevdiği
zaman durmuştu sanki
bir an korkuyla döndü sevdiği
gözlerini büyüterek bu mutluluk hiç bitmeyecek değil mi?
dedi
Sesi titreyerek
gözleri dolmuştu şairin
sana söz ömrüm
sana söz hiç bitmeyecek
dedi
ve sımsıkı sarıldı sevdiğine...




06.08.2013

Rasim Yılmaz