Şiiri düz mantık düşünmemek lazım, şairin duyguları ile bizim duygularımız bazen çakışmayabilir, o şiirin kötü olduğunu göstermez.

Farklı şeyler yazmak da her zaman güzeldir. Ayrıca sıkılıyorum hep aynı şiirleri okumaktan, güzeldi şiir.
Kutluyorum.

Bugün pazar ve 7 saat aramızdaki fark bir gecikmişlik olmasa gerek ;)

Ne güzel şiir üzerine konuşabilmek…


Sevgili Tolga;
Katılmadığın bölümü uzun uzadıya konuşmak isterdim elbet. Sadece, kendimce kısaca değineceğim. Bu yazdıklarım konusunda düşüncelerinin ısrarlılığı biraz sekteye uğrarsa, başka bir yerlerden daha şiir bakmaya zaten kendin karar verirsin. Hayır, yazdıklarınızı okudum ama yine de dediğimden eminim dersen, sadece saygı duyarım.

Şiir bir duygu işidir denir hep… oysa şiire başlamak bir duygu işidir. Sonrası işçiliktir.
Bir duygu nasıl eleştirilebilir ! Bir aşk şiiri yazıyorsa kişi ve bunu kötü yazıyorsa üstelik
kötü şiir mi dersin? yoksa böyle aşk olur mu dersin ? Biri çok kemalist yazarken, diğeri kürt, alevi vs. yazsa ve hatta hepsi çok güzel yazsa, sadece görüşler ters diye sen nasıl kürtleri böyle kayırırsın diyebilir misin? Ya da zıt kutuplarda bu insanlar şiirlerine yorum yaparken beğendiklerini ifade etseler ve sen sadece onlardan herhangi biri ile aynı zihniyette olsan… kalkıp diyebilir misin? - ya bunu nasıl yazdın, sen vatanını sevmiyor musun? ya da o kadar bizi yok etmeye çalıştılar sen nasıl o şiiri beğenebilirsin… bunları ölçüt görebilir miyiz?

Bir örnekleme yapalım. Kelimemiz -balık- olsun ama bu kelimeyi hiç kullanmadan dört ayrı duygu ifadesinde bulunsak:

1) Olta ucunda özgürlüğünü çalmak benim kisi
mavinin en dingin halinde
sessiz gidişine ağlarken martılar
sokakta çocuklar aç
seni
ve çocukluğumu
bölüşeceğim şehrin kıyısında
biliyormusun…



2) iyiki seninle bölüşüyorum
iki duble efkarımı
sessiz bir duvar gibi dursanda
öyle örüyorsunki
keyfi, geceme

3) sizki rengarenk gezindikçe burada
misketlerim geliyor aklıma
her birinizi tek tek öpmek istiyorum
babamın ellerini öper gibi

4) sınırsız dünyanın özgür canlıları
mavinin her rengine karılmak sizinkisi
belki bir dost masasında
belki martı ağzında
yada sonsuzluğu yutkunarak ölmek
nasıldır
deyin bana



şimdi bunlar benim önüme başkası tarafından yazılarak gelse balıklar geçer aklımdan, çünkü dizelerde anlatılmak istenilenin ne olduğunu okuyorum ! akıcılığına, sesine, imge gücünü irdeleyerek şiiri değerlendirebilirim ve mevcut hataları da öne çıkarırım.

ama !

eğer ben kullanılan üst dili görmeden şiire verilen -balık- ismiyle bunları okuyup duyguyu irdelersem, nasıl bir yanılgıya düşerim? Sadece herhangi bir kişi olarak ve en basit dil ile:

1. Burada keyif aldığın bir şeyi, çok da geçerli bir sebep için yaparken üstelik, bir hayvansever şair gelip,ne kadar acımasızsın, bir hayvan öldürürken nasıl zevk alabiliyorsun derse, senin aç çocuklar için balık tuttuğunu görmeden ve -balık- demeden bir iki imgeyle işlenen dizelere hiç değinmeden senin duygunu irdelemesi ne kadar yerindedir? ya da derse balıkları öldürmek zorunda mısınız? Başka bir şey yapın. Gidin köfte ekmek alın (ya danalar), gidin kokoreç alın ( ya kuzular), kırın yumurtayı (ya civcivler)… ne denilirse denilsin duygu irdelemesi rahatsızlık verir. Oysa çok masum ve iyi bir şey için yapılan ama canın yandığı için onu balık kelimesi ile küçümsemeden daha büyük anlatmak şiir ile sohbeti birbirinden ayırır.

2. Burada da yalnızlığı, efkarı, sessiz küçük dosta karşı mahcup seslenişini görmeden vayyy, rakı içilmeden de balık yenir. İlla efkar dağıtmak rakı-balık sofrasında mı olur dese! Aslında o balığı nasıl da önemsediğini belirten sesini görmeden üstelik…

3. İşin gücün yok balık mı bakıyorsun? aman hiç uğraşamam… ya şiirde balığın ne işi var, babanın elini öpmek için balıklara mı ihtiyacın var? oysa yapılan hafif bir ironide asıl gerçek saklı. Biri daha duygunu eleştirdi, anlatım dilinden uzak.

4. Özgürlüğe imrendiğinde bile biliyorsun ki, hiçbir şey sonsuz değildir. Bunu anlatım dili, sesi, sorgusu çok basit burada öyle değil mi? Biri gelip de sen de ne ilginç adamsın, ne güzel ayağın yere basıyor, ne işin var uçsuz bucaksız sularda. Yarın öbürgün tavaya düşeceğine, tavadakini ye daha keyifli olur dese.

ve bu dördünde de farklı anlatımlarla, içinde
1) merhameti, yardımseverliği ,
2) yalnızlığı ve hüznü
3) geçmişe dair özlemi, baba sevgisini
4) özgürlüğü, bilinmeyene merağı

anlatan dizelerde herkes gelip farklı algılarla duygunuzu eleştirse, alkışlasa şiire katkısı ne olur? sizin zaten nasıl ve neden yaptığınızı bildiğiniz bir şeyin görülmesinden mutlulukla bir keyif mi alırsınız? ve bu şiiriniz altında, çok güzel ya da sen ne duygusuzsun tarzı tezat görüşler sizin duygunuza nasıl zarar verebilir? kaleminize artısı ve eksisi ne olur…

ama;
emeğini gören ben ve ben gibi şiir okurları, her dizenizi önemseyerek gelse ve size dese ki; kısa yazmışsınız ve düşündüren dizeler, ya da doğrudan şiirinizde şu hatalar var bunların doğrusu parantez içindekiler gibidir.

1) Olta ucunda özgürlüğünü çalmak benim kisi (benimkisi)
mavinin en dingin halinde
sessiz gidişine ağlarken martılar
sokakta çocuklar aç
seni
ve çocukluğumu
bölüşeceğim şehrin kıyısında
biliyormusun… (biliyor musun)

2) iyiki seninle bölüşüyorum (iyi ki )
iki duble efkarımı
sessiz bir duvar gibi dursanda (dursan da)
öyle örüyorsunki (örüyorsun ki)
keyfi, geceme

3) sizki rengarenk gezindikçe burada (siz ki)
misketlerim geliyor aklıma
her birinizi tek tek öpmek istiyorum
babamın ellerini öper gibi

4) sınırsız dünyanın özgür canlıları
mavinin her rengine karılmak sizinkisi
belki bir dost masasında
belki martı ağzında
yada sonsuzluğu yutkunarak ölmek (ya da)
nasıldır
deyin bana

Hangi yorum şiiri geliştirmek için daha gerçektir? ya da ben yazdıklarınızı önemseyerek okuyup, onun daha doğru sunulmasını istedim diye sizin bunu kötü niyetli görme sebebiniz ne olabilir mesela? ya da başka okurların gelip *çirkeflik ile insanlar ne kadar duygusuz, bazıları gelip burda ahkam kesiyor, şiirin duygusu önemli nasıl yazıldığı kimseyi ilgilendirmez? size ne? nasıl yazarsa yazar gelip okumazsınız diye yandaş tutumla hangisi asıl zararı size ve dolayısıyla şiirinize vermiş olur?

Bence şiir üzerine yanlışlarımızdan gocunmamalıyız, hiçbirimiz mükemmel şairler değiliz belki ama herkesin kendi penceresinde birikimi ve tarzı var. Bir şiiri yazarken ne düşündüğünden ziyade nasıl önümüze getirildiğidir önemli olan. Ben duygunuza karışamam ki. Diyelim ki deprem oldu bir sürü kayıp var, biri geldi annesini kaybetti, bir başka yerde savaş çıktı, biri aç-sefil, biri yalnız, biri aşık, biri haksızlığa uğramış ve hepsi aynı gün şiir yazmış kendi duygularıyla ilgili. Bir okur kaç duyguya bölünüp onu eleştirebilir. Üzüldüm, o acıyı biliyorum, sabır diliyorum, bu kötü günler geçeçek tarzı yorumlar şiir eleştirisi değil, duygunuz ile ilgili ruhane yaklaşımdır. Bu nedenle kimsenin şiirde duygunuzu eleştirme hakkı yoktur.

Kaldı ki duygular değişkendir ama şiir kavramı, uslubu, kuralları ne kadar serbestliğe dayanırsa dayansın kendi içinde çizgiye sahiptir.

Dedim ya bu benim düşüncem… Kimsenin duygusu kimseyi ilgilendirmez demiyorum ama eleştirilmez sadece hissettiğini yazarsın o kadar. Bu da sadece insancıl bir yaklaşımdır. Şiiri eleştirenlerin de insan olduğu, duyguyu görüp buna değinmeden , doğrudan şiir konuştuğu için başkaları tarafından taşa tutulmak gibi bir suçu yoktur. Hele ki haklı çıkmak uğruna sen kimsin? senin mesleğin ne? engellemeler falan şiiri ne kadar ciddiye aldığınızın göstergesidir. Doğrular, yanlışlardan geçer. Yazdığımız herhangi bir mısranın, dizenin her seviyeden, kültürden, eğitimli-eğitimsiz, amatör ruhla, şiiri önemseyenlerin yorumları ya da yazan ile yakınlığı, gruplaşma çabası, görüşler ve inanışlarla ötekileştirme yorumları kişinin ya ego tatminini ya da kendi kalemini geliştirme çabası, kendi emeğine saygısıyla paraleldir.

Daha dün hatalarını yazdığım arkadaş, uyarımla hatalarını düzeltip, şiir için hoşuna gitmeyen şeylere değindiğim için beni engelledi ve sonradan o şiir,dün günün şiiri seçildi. Madem yazdığın doğru neden değiştiriyorsun? Madem yazdıklarımda haklıyım, neden engelliyorsun?
Bir hatamı bana söylemeniz beni asla rahatsız etmez, dilimi beğenmeyebilirsiniz de ama ben ve benim gibi arkadaşlar şiir üzerinde durup sizlere bilgimiz dahilinde bir şeyleri söylüyorlarsa bunun karşılığı teşekkür gibi bir beklenti olmadığı gibi, engelleme de olmamalı. Oysa o engeli koymasa, başka bir okur aynı hatayı yaptığını ve onun yanlış olduğunu o yorumda öğrenebilirdi. Geçenlerde başkasında da oldu ve hep oldu, olacak.

Şu da var… şiir her zaman duyguyla yazılmaz. Şiirin duygu barındırmak gibi bir görevi yoktur.
Şiire başlarken ve en kolay yazan duygu olduğu için daha çok şiirlerde bunu görmek, bunu aramakt normal ama bu bakıştan uzaklaşmak zaman gerektiriyor. Duygulu ya da duygusuz şiir eleştirisi - övmeyi, güzel kısımlarını mutlak ve mutlak yazmayı, önce şairi okşayıp sonra ters köşeye yatırmayı gerektirmez. Gördüğün yanlışı, doğrusu böyle diyerek, eksik aktarımı, bu şöyle olsa daha iyi olur diyerek yapmaktır şiiri önemsemek.

İnsanız, hatalarımızdan gocunmadığımız, utanmadığımız müddetçe kendimizi geliştirebiliriz. Bilginin doğrusundan kimseye zarar gelmez.


başka bir konuda görüşmek üzere.

hoş kalın.


Arzu Altınçiçek tarafından 8/5/2013 5:14:06 AM zamanında düzenlenmiştir.

İyi ki güne gelmiş !

Zira altında şiir dahil, bir çok karşı fikiri okuyor ve hemen hemen hepsinde haklılık payı görüyorum. Yalnız eleştirinin -şairi hırpalamak- olmadığının altını çizmekte fayda var. Elbet çok sesli, farklı inanç ve hayat şartları olan, farklı kültür alıp, farklı meslekler icra eden, farklı kaynaklardan beslenen kişileriz. Burası ne doktorlar sitesi, ne öğretmenler, ne imamlar, ne şöförler sitesi. Burası büyük çoğunluğunun şiirle oyalandığı, şiiri hayat biçimi gören, şiire sığınan, şiirle kavgasını veren, şiirle yakaran, şiirle yansıtan, şiirle kimlik bulmaya ya da göründüğü gibi olmayan ruh halini şiire yansıtan üyelerden ibaret. Burası ali kıran baş kesen yeri değil, burası bir ring değil, burası darağacı değil...

Eğer şiiri önemsiyorsak, şiir altında yapılan her eleştiride karşı tarafa ne düşündürttüğümüze, ne gösterdiğimize de bakabilmeliyiz. Onların bahsettiği, ele aldığı şekilde yazmasak bile, şiire ikinci bir gözle bakmak önce kendimize bir pencere aralar.

Şiirin tekniği, imlası, özensizce paylaşımları için yapılan yorumlar(ımız) şiiri bir kalıba sokmak, şairiyle ilgili kişisel polemiklere çekmek için olamaz, olmamalı da. Bu şekilde yorumların savunmaları da ne ben şuyum, buyum şeklinde olmalı, ne de vayy
sen kimsin de bana ne yapmam gerektiğini söylüyorsun ya da ben şair değilim sadece duygularımı yazıyorum diye gibi kısır döngü tepkilerle kalıyor.

Şiir eleştirileri hiçbir duyguyu barındırmaz. Ne şairle eleştirenin dostluğu, ne de herhangi başka bir eleştiren ile husumeti. Şiirin duygu işi olduğu ilk başlayanlar için en çok özümsenen tanımla. Oysa zamanla şiir duygudan çıkıp, bir şeyleri görmeye,kurguya, empatiye, doğaçlamaya, yansıtmaya yöneliyor. Bu tamamen kişinin şiirin neresinde durmak istediği ile doğru orantıda. Hiçbirimiz anne karnından kalemle çıkmıyoruz. Ben bile eski şiirlerime baktığımda kendimle dalga geçiyorum. Şu yıllarımda bile iyi şiir yazdığımı asla söyleyemem ama iyi bir okur olduğumu söyleyebilirim. Duygu demiştim...ısrarla aynı duyguyu. kendi kalemini hiç geliştirmeye çalışmadan süreklilikle günlük tutar gibi, halk arası konuşma uslubuyla yazanlar neden yazdıklarını şiir olarak paylaşır ve sonra da bu şiir değil tamamen duygularımdır der altında anlamam ve bu savunmayı kabullenmem mümkün değil. Buraya her şiir koyan öncelikle şiir yazdığını kabullenerek koyuyor. Savunması ile yaptığının tezatında duruyorsa insan ya kendine dürüst değil ya da karşısındakinin birikimin hiçe sayıyor. Bu tip paylaşımcılar sadece kendi egolarını tatmin için, ağlama duvarı gibi, kendi kendine konuşur gibi yazıp ve bunun şiir olmadığını söyleyeceklerse o zaman niye paylaşımda bulunurlar !

Yazı ve şiirlerde uslup (tarz) kalemin gelişimine paralel ilerler. Kimi esinlenerek gidip zamanla kendi tarzını bulur, kimi iyi besler kendini okur olarak sonra tarzını belirler yazar. Her ikisine de saygım var. Havin'in dediği edebiyat öğretmenleri bile dilbilgisi ve imlaya artık önem vermiyor açıklamasına katılmıyorum. Matematikçi ne kadar işlem kurallarının işaretlerini önemserse, yazan ve okuyan da bazı kuralların kullanılmasıyla yazılanı doğru okur. Şöyle örneklersek :

memlekette
memlekette de
elimde
elim de
kalbimde
kalbim de
bende
ben de
kapıda
kapıda da vb. kullanımlar eğer kuralsız yazılırsa bir okur onu yanlış görür, hatta anlam veremezse bu ne okuyanın cahilliği, ne de yazanın onca savunmayla duruşunu gerektirir.
Çünkü bu yanlış yazım okurun yanlış algısı değil, yazanın yanlış yönlendirmesidir. ( bu açıklamayı genel olarak yapıyorum sevgili Pınar yanlış anlama)

Noktalama işaretleri kullanıp kullanmamak belirlenen tarzla ilgili ama kimse de soru cümlesinin yanına gelip tırnak işareti koymaz, fakat soru ekini ayrı yazarsa vurguyla bunu okuyan alır zaten.

Küçük harf kullanımı, noktalama işareti kullanımı tercih meselesi artık. İkinci yeni ile gelen bu serbest tarz kabul görür, görmez bu kişiseldir. Bunun tartışmaya açık olması da tartışılır. Ben de çoğu zaman şiirlerimde küçük harfi tercih ediyorum, zira büyük harf kalabalık ve karmaşık gösteriyor en yalın cümleyi bile… ama biliyorum ki sadece gösteriyor.

Bir şiiri iyi okuyabilmek, tartışabilmek, eleştirmek ya da yazabilmek mesleğimizin de bu konu ile ilgili olmasını gerektirmiyor. Eğer öyle olsa eski şarkıların güfte yazarları hep Dr. falanca filanca diye olmazdı. Kaldı ki bazı meslekler yoruculuğu ile insanlara nefes aldıracak başka uğraşlara sevk eder. Kimi resim yapar, kimi şarkı söyler, kimi fotoğraf çeker, kimi şiir yazar. Eğer, içimizden yazdıkları için para kazanan, bunu tamamen geçim kaynağı gören varsa ki öyle olduğunu hiç zannetmiyorum ! o zaman dışarıda neden şairler, yazarlar hiçbir şey sahibi olamıyor. Kendimizi büyük görmenin, ben şuyum buyum demenin, şiirlerim ödül aldı demenin, şiirlerin altına üstüne, kartvizitlere "eğitimci, şair, fotoğrafçı, ressam, araştırmacı gazeteci-yazar" yazılması kimseyi "bunlar' kılmaz. Şiir yazmak için de açıkçası bu kadar -bir şeyler- olmak gerekmediği gibi, eleştirmek (!) için de edebiyat&türkçe öğretmeni olmayı gerektirmiyor. Ben de sayısal okuyup, finanstan emekli olan biriyim ama şiir adına yazılan her dizeyi önemserim. Çünkü şiiri önemsiyorum ve bence şiir yazan herkes de kendi emeğinin boşa çıkmaması için önemsemeli diye düşünüyorum.

Gelelim günün şiirine…

Pınar başta olmak üzere, Havin, Kalimera, Haylazca hatta ve hatta Sn.Binboğa haklı açıklamalar, haklı tespitlerle buradalar. Bunu başta da belirtmiştim ama herkesin ne kadar haklı olduğu göreceli ve bunu kimse dayatarak laf ebeliğine dönüştürmemeli.,

Pınar'ın imge yaklaşımına katılmadığımı belirtmek isterim. İmge ve imge çağrışımı kullanımları bir üst dil ürünüdür. Aslında şiir de üst dildir. Bir Cahit Külebi'yi, Orhan Veli'yi günümüze taşıyan imge kullanımlarıdır. Sıradan olan şeylerdir aslında zaman içinde yok olan. Fakat; bazan öyle bir dize sıralarsın ki konuşma dili bile olsa şiiriin canevi olur. Bu da kıvrak bir zekayı gerektirir. Bu yazılanda da zekanın yansımasını görüyoruz ama bir gerçek var ki şiir ile düz yazı arasında gidip gelen bir anlatım. Şiirin ses uyumundaki oyununu, düz yazının tasvirini güzel sergiliyor. Zaten o nedenle yorumlara hak veriyorum. O elmayı ve kalemi orada başta algılayamasam da bir düz yazının şiire kayıp ve ara ara tekrar düz yazı haline gelmesi bir yazma biçimidir. Elbet de düz yazı bölümünde olsa bence daha daha uzun bir yazı-şiir düeti olarak ilerleyebilirdi. Bu kötü mü? Hayır. Şiir mi ? Kısmen. Pınar, bu benim şiir anlayışım ve tarzım diyorsa buna hiçbirimizin itirazı olamaz ama itiraz etmemek, evet! bu şiir, dedirtmek değildir karşı fikire. Sadece benim tarzım bu der yazan, diğeri de benim şiir algım bu der. Bunun tartışması kişiselleştirilmeden fikir paylaşım sürecinde ilerlerse, Sn.Binboğa'nın hırpalama tabiri asla ve asla burada yerini alamaz, almamalıdır da.

Gerçek manada şiir okuru, eleştirilerinde sadece şiire yönelen arkadaşlarımızın amacı zannetmiyorum ki art niyet taşısın. Ne şiir kötülemek, ne şaire sataşmak değildir eleştirilerin amacı. Geçenlerde (engel koyan) bir arkadaş eleştiri önce güzeli, doğruyu göstermektedir gibi bir şeyler yazmıştı. Sonra da benin ödüllü şiirlerim var diye kimlik ispatına girdi. Daha sonra da site üyelerinden 80 yaşına merdiven dayamış bir profesyonel şairin şiire yapılan eleştiri için " gün şiire salça olmak günü değildir" diyerek yandaş bir tavrı kendi şiirine daha uygun buldu. Biz neyi karıştırıyoruz bu noktada?

- Eleştiri güzel ve hatalı tarafların değerlendirmesi açıklaması ile tanımlansa da, sözlükteki eş anlamı tenkittir. Oysa tenkit güzel ya da doğruyu öne çıkartmak değildir. Eleştiri şurası kötü, burası yanlış demek de değildir. Onu örneklersin, olması gerekeni nedenleriyle yazarsın. Bu aslında yazan kişi için daha faydalıdır. Fakat başkaları da gelir o yazdığının altına işte böyle duygusuzlar da var, böyle insanlar da var diyerek bir anda seni başka bir mahluk durumuna düşürürler. Şiirler altında vaazlar vermek, beş vakit ibadetini burada yaşamakla ilgili , dualar, ayetlerle şiir sayfası dolduranlara sadece şiir paylaşsanız dediğinizde de iblis olarak, dinsiz, kemalist olarak, hatta merhametleriyle bir de ezme çabalarında yaklaşımlar görüyorsunuz. Kimse tasavvuf şiirine karşı değil sadece her şey kendi yerinde güzel ve kalkıp bu eleştirilerle seni kötü gösterenler, aslında kendi içinde bulundukları durumun farkında değillerdir.

Şiir, uslubu, imlası, sesi, kurgusu vb.her şeyiyle eleştirilebilir. Eleştirilmeyen tek şey duygudur.
Duygu hiçbir şekilde eleştirilemez. Bu kimsenin haddi değildir, lakin, duyguya değinmeden doğrudan şiiri eleştiren kişiler de ne duygusuzdur, ne ukaladır. Bu tip çirkefçe yandaş tutumlar kimseye bir şey katmaz, sadece özel mesaj bölümünde insanların fikirleri konuşmakla değil insanları çekiştirmekle küçük düşüncelerinin dünyasında ileri geri konuşarak kendilerine sağladıkları ego tatmini ya da haklılığını ispatlamak için verdikleri uğraştan ibarettir.

Pınar'ın yazdıklarında bana yansıması gerçekliği oldu… hem de günümüzdeki gerçekliği. İçimden geçenleri de baktım Metin Akdeniz dile getirmiş ben de sadece aynı fikirde olduğumu dile getirdim. Duygu olmak zorunda mı? hayır. Şairin görevidir dönemine ayna tutmak ve yansıma da şiir ve düz yazı bölümleriyle burada gördüğümdür.

Fakat hiçbirimizin "şiiri nerede yazıp yayınladığım kimsenin alanına girmez" bunu deme lüksü yoktur. Zira kimse kimsenin özel sitesine gidip bakmıyor, genele açık bir yerde varsa, benim ya da bir başkalarının 'şiir okuma' okuma alanına giriyorsa genel anlamda söylüyorum bunu, o zaman sadece şiir paylaşmalıyız. Altına bir iki satır not düşmek elbette normal ama şiirden çok isimler, hikyeler, ders vermeler, duaya davet etmeler falan olunca şiir sadece araç gibi kalıyor. Tarzım olsun olmasın her şiiri açarım (yazanın ismine bakmadan !, açtığınız herhangi bir şiirin altındaki önceki ve sonraki butonlar tarafsız, yandaşsız, gruplaştırmadan şiir okumaya sevkediyor aslında) ama açtığım sayfada şiiri de, eleştiri de ararım ki faydalanayım. Rahmetli Hulki Aktunç hocamın bir lafı vardı bana 'şiir okuyucuya başka şiirler doğurtuyorsa o zaman şiirdir, zengindir.' demişti. Burada bunu yakalamak son zamanlarda ne kadar gerçek tartışılır ama hep bir umut işte. Zaten bir şiirin altına gelip eleştiri yapıyorsak emin olunsun ki kalemi beğendiğimiz için oradayızdır. Yoksa günde kaç bin şiir ekleniyor her birine gidip şu şöyle olacak bu böyle olacak denmiyor. Bir de bu açıdan eleştirilerin art niyetli olmadığının farkındalığı gerekir.

Sayfada okuduklarım arasında kim yazmıştı hatırlamıyorum şiir eleştirilerinin silinmesi konusu. Bu son derece hatalı kullanımdır, etkili yorum butonu da öyle. Şakşakçı yorumları etkili yorum seçenlere hayretle bakıyorum. Ya da o kadar şiiri ve şiir yazanı besleyecek yorumları şahsına yapılmış saldırı gibi görüp engelleyenlere de anlam veremiyorum. Herkes neyi görmek isterse öyle görür eyvallah da, ya ben o senin gördüğünün çok çok ötesinde senin verdiğin emeğe saygımla, onu önemseyerek orada eleştiri yapıyorsam bu etik bir tutum mu olur? Engelleme olayı şiirin demokrat yaşamı değil, kalemin diktatör tavrı ile ilgilidir. O nedenle yönetimin etkili yorum ve bu işine gelmeyen yorumu engelleme şekline bir kıstas getirmesi gerekmektedir.

Uzun yazdığımın, yazdıklarımın yarısının Pınar ile ilgili değil, şiir duruşumuz ve eleştiri ile ilgili genel fikir paylaşımı olduğunu biliyorum. Belki siler, belki bırakır, o da sayfa sahibinin site tarafından verilen demokratik hakkı! Ama ben burada bir emek, karşı fiikirler gördüm ve bir emek bıraktım. Algı kişiseldir.
Kimi faydalanır, kimi katılır, kimi tenkit eder.

Ben her durumda da teşekkür ediyorum böyle tartışmaları okuduğum için. Yazdıklarınla ilgili zaten düşüncemi Metin'in yorumunda belirttim. Şiir mi nesir mi tartışmasında evet bu senin tarzındır, saygı duyarım. Zira ben de düz yazı arası şiir dizeleri serpiştirerek yazıyorum ama onu nerede paylaşacağım hangisinin fazla ön plana çıkmasına bağlı.

Okuma zahmeti gösterenlere teşekkürler… Bunları alınganlık yaparak okumamanı, sadece yazdığına yönelik olmadığını tekrar vurgulamak isterim. Çünkü şiirden öte söz yok.


Sevgi ve hoşgörüyle.






Arzu Altınçiçek tarafından 8/3/2013 11:11:45 PM zamanında düzenlenmiştir.

seviyorum böyle şiirleri....
tebrikler

İlk zamanlar: "Ne saçmalıyor bu kız?" diye celallenip ipe sapa gelmez

imgelere, anlamını bugün bile çözemediğim "istiarelere" kızmak işin

kolayıydı.Ama kız çetin ceviz çıktı, ezdirmedi şiirini...Sonra sakin kafayla

oturup onları yeniden yeniden okudum, ardından bizim bir çağı

kaçırdığımızı, gençlerin hayatı yakaladıkları gibi çağın şiirini de

yakaladıklarını biraz da, ne birazı epey bir kıskançlıkla

gözlemledim.Şimdiki genç şairlerin, özellikle Istanbul'da yaşayanların,

hayat tecrübesi, okuma kültü, bilinçsiz kültürlenme süreci çok hızlı

gelişiyor,dolayısıyla bizim sansürcü basından ucundan kıyısından

gördüğümüz olayları onlar bizzat yaşıyor.Böyle olunca da şiirlerini

derinlemesine bir bakışla kurgulayabiliyorlar.Pınar Hanım gibi dili kıvrak

bir şahmeranı andıran şairlerin şiirleri, bize artistik nesir gibi

gelebilir.Bunun sebebi acemilikleri değil, şiirde betimlenen olay, olgu ya

da kavramların eksiksiz verilebilmesi için ufku genişletme

çabalarıdır."Sözün kaymağı şiirdir." derler , ama usta şair de ne kadar

şairanelikten kaçarsa o kadar büyür.Yani ki kalıplaşmış yargılara,bilindik

mazmunlara, konjonktür imgelerine yüz vermez onlar.Yüzündeki o yalınlık

şiirlerine de yansır.Her neyse Pınar şair öyle biri işte.

Şimdi bu şiirdeki ahenk unsurlarını uzun uzun sıralamaya gerek yok.

Şairin zaten böyle bir derdi de yok, ama kulağa hoş gelen

sesleri farkında olmadan sıralamasını, kurtulmaya çalıştığı klasik şiir

okumalarına borçludur diye düşünüyorum:

"l,r,m,n,y" akıcı ünsüzleriyle yapılan aliterasyonlar göze çarpıyor şiirde.

Yer yer özgün söyleyişler var:

"gökdelenlerden aşağı sallanan oltalar
uçlarında titreyen özgürlük"

Gerisi malum hikâyat...

Son dönem devrimci eylemleri...

Bendenizin baştan beri anlatmaya çalıştığım nokta burası:

Şiirde önemli olan içerik değil, üsluptur.

Şair bu görüşlerini makale şeklinde daha etkili yazabilirdi.Ama yapmıyor,

çünkü yaşam şekline kadar sirayet eden şiirden kurtulamıyor.Şiirin büyüsü

ve asiliği onu, dili yalın kılıç bilenmiş bir savaşçıya dönüştürüyor.

Belki de büyük şairlerde gördüğümüz özgürlük tutkusu ve cesaret Pınar

Çetinkaya'da fazlasıyla var ve o yüzden her derdini şiirle anlatıyor.

Eeee..Ne diyelim, yolu açık olsun.

Ben size bir tüyo vereyim mi?

Biz bu adı çok duyacağız ileride, hazır acemiyken hırpalayalım biraz:))

Kutluyoruz efendim, dillerinize sağlık.




Mehmet Binboğa. tarafından 8/3/2013 3:48:12 PM zamanında düzenlenmiştir.

Sessizliğin
yüksek saygınlığının
ayaklarının altından
sandalyesinin çekilmesi gerektiği bu dönemde
özlerinin karasını bulmak için
düşünce denizinde
çırpınmak
en onurlu yüzme şeklidir.


masumiyet kanadından vurulmasın diye çocuklar
mahzenlerde her dem bir elma saklamalı
koca koca adamlar ve kadınlar


şiirin yüzü suyu hürmetine
dualar için önü açılan bu nehir
kalp ummanına dökülsün ilkin
sonra nasılsa
yağmurundan cömertçe nasipleniriz.



Teşekkür ediyorum Sevgili Pınar şiir için



.

Son kaçıştan önceydi sanırım, çalışmalarınızı virgülüne değin incelediğim vakitler. Yıl oldu. İlk kanı, nesir için hakikaten okunası satırlara imza atıyor olmanızdı ki hâlâ da öyle düşünüyorum. Fakat buna yazı sayfasında değinmek isterdim. Şiir dilediğimiz yerde değil. Burada şiir çok sus bir şekle bürünmüş. Kalemin zengin sözcük haznesiyle vâkar bir üslûp sergilediğini görmezden gelmek olanaksız elbet. Bunu şiir çalışmalarınız için söylemek güç mâlesef.




Manzum hikâye dediğimiz türe dâir dikkat çeken herhangi bir unsur yok. Kalan yetinilesi mevzuu nesir hâli ile şiir sayfasında sunmayışınızdır. Öylesi hâllere tanık olurken teşekkürün farzına binâen not düşmek gerekirdi.





Ve şiir için.. Güzel vecizeler var hatrımızda tuttuğumuz lâkin gerek yok. Bu denli emek dolu çalışmaların zaman yardımıyla ve muhakkak istikrarlı olmak sûretiyle müspet neticeler doğuracağı mutlaktır.




Gönlünüzün, dilediğine erişmesi duâsıyla.





Şiirle....

“üşüyorsan yaz
sana iyi davranıyorlarsa yaz
hala beni özlüyor musun cesaretin yetiyorsa yaz
açsan hep aç kalmak zorunda değilsin yaz
sömürülmek daha kolay değil yaz
özgür olsan özgürler arasında tutsak olacak gibi hissetme yaz
karın Çin perdelerini yıkayıp getirince parmakları kanarsa yaz
senin değil mülk sahiplerinin mülkleri arttıkça yaz
yönetilenlerin suskunluğunu yaz”

HARİKAYDII KUTLADIM YAZAN YÜREĞİ

Tebrik ederim ..

Tebrikler Pınar.

"önce onur sonra beyin recm edildi"

ve geriye sadece iskeletler kaldı.

İçi görünmeyen, dışı plastiklerle kapalı
janjanlı bakışları
ama dilleri kötülük yakalayan
kurbağalar daha asildi
keşke çocukken onlara zulüm etmeseydik.

...

Yazdıkça güzelleşiyor, yazdıkça çoğalıyorsun canım.

Yaz.... Mürekkebin kurumasın.

Çok güzel bir eserdi saygı ve sevgiler tebrik ederim her zamanki gibi anlamlıydı.

borak tarzı olacak opera binası,alt katını okey salonu yapacaklar,nargile teras katında...

yaz'mak
bir şeyleri anlatabilmek içindi oysa
içinde olanlara mesul aramak değildi.

eywallah.