Oldu mu oldu olmadı mı
kendime bir şehir çalarım
geniş ve uzun taş yolları olan
göğü martılarla kaplı
eski bir tablodan

bu hayat zaten gerçek değil
suskun masum ezilmiş her taşın altında
bir başına kalan bir ruhum var benim
aklım da gönlüm de ömrüm de
ebediyen benden uzak hepsi senin

senin uzak gözlerin sedadır diye
uzak saç tellerinden kopup
resimlerinden hayali sergüzeşt gelen
siyah beyaz o en güzel sözün
hakikat sevgilimdir benim

öyle ki bilebildiğim tek sensin
senin dışında her şey
usundan yoksun perişan bir hal
eğri büğrü yazılarıyla kaderimsin
Levh-i mahfuzdan beri

kapıları birer birer açan Tanrı
yollarına dualarımı döken
şu göğsümü genişlet
kimse dışarıda kalmasın
içimdekileri de öylece dışıma aç

hangi ele konduysam
uçup gitmekten usanmadım
bana da sorunsuz bir gecede huzur
korkusuz uyku yahut
yar kokusu gibi bir ölümü nasip et