Yollar Dökülüyor Çocuk Ellerimden Kaldırımlara
bulutları örtükçe ağzınla
maviyi açmaya gelen kuşlar azarlıyor gönlümü yollar dökülüyor çocuk ellerimden kaldırımlara toplamaya çekinen kalpler inciniyor seke seke arkasına bakan sincap ve biraz utanmak ve kaybolmak bilinmeyene koşulsuz çam kabuğundan kayık dikeninden saklambaçlar sarkıyor geceme eğer anlatırsam kovacaklar beni ormanlarından aşk işaretlenmemiş yokuşlar bırakıyor atlasıma dönebilme ihtimalini tüketmiş yüzeyler ve yüzlerce sene koşup tekrar bulamadığım şeyler bütün düşünen ırmakları eğimsiz bırakıyorum suya dönüşmek umudu ile pırıltılarda daha da koyulaştırmak istemiyorum yalnızlığımı uzaklaşıyorum yeşil kanatlı denizlerimden ve sonsuz uyanışlar biriktirdiğim masmavi düşlerimden. |