beyaz bir düşü sonuna kadar ilerletmenin çok sesli korosu
ayakları yere basmayan karın ağrıları bir tarafa
yağmur ve görünürde hiç yoklardı
içim dışıma üfledikçe
kendim için biriktirdiğim binlerce yalnızlığım olurdu

daha bitmeden içi delinmiş kuytu sevgiler
yalanlar söyleyip karşımdakini kandırırdım
benim ağzım yok mu ki
kendime cüce bir teneffüs bulayım
ya da biraz daha uzanıp son anıma
tekrar
tekrarı olmayan rüyalara dalayım

tam olanların ardından sustuk
tek kelime bile söylemedim geçen trenlere
aşk varmış yokmuş camlar ıslak ağlıyormuşum
dinletemedim kudurup geçen zamana
dediler ki çok acı gördük
hadi
şimdi gir sırana

bir davulun ellenmiş bütün yerlerine darbuka derler
sesimi geçirmezmiş gibi oldu tabi ki inanmadım
al aşağı ver yukarı bir kaç metre
renkler asıldı uzak
çok uzak dudaklara

her şey ne kadar çabuk gelişiyordu içimde
bir gelini öperken bir başkası telaşla giyiniyordu
kim bilmez çekip gidenin acısını
veya sana bıraktığı zehri

olur olmaz aldatılan her nisan
devamını bildikçe umutlanıyor
daha bir yalnızım şimdi bahar akşamlarında
daha bir kurnaz.