kaos
’’söyle gök yüzüne gürleyip durmasın
yağdıramadığı her damla aynı çukura düşüyor yüreğimde’’ düşten arta kalan gerçekleri kundaklayıp uykuya yatırıyor ellerim ellerinden geçiyor önce sonra gözlerinden gözlerime değiyor kurşun rengi huzursuzluk kılı kırk yarsa da sitem en son beni delip geçiyor keskin kılıcının ucu dilinde kurduğun dar ağacına en çok beni asıyor kuduruyor içinde saklanan çocuk annesini vuruyor en çok ölümsüzlük yakışıyor aşka o herkes ten önce ölüyor binlerce söylenmemiş söz ardında yetim kalıyor kurdeşen döküyor cümlelerim ayrılık kokuyor pis pis kanıyor avucumdaki hayat çizgisi bakamıyor hiç bir çingene falıma şimdi birbirinin üzerinden atlıyor kelimeler ilk düşen ölüyor kaleme sonra bir sonraki ve bir sonraki daha ve hepsi intihar ediyor aklım anlaşılan o ki!!! |