gece
annesinin ölüsü başında bekleyen
yetim bir çocuk gibi gece karardıkça kuduruyor şehir nasıl bir sessizliğe büründüyse çıt çıkmıyor zaten senin olmadığın gecelerde kimsenin yaşadığına inanmazdım ben.. nereden bileceksinki nereden düştüğünü yüreğimin ve gözlerimin nelere küstüğünü ne yaşanacaklar biter aşkta ne yazılacaklar daha çok kelimeler dökülür eşiklerine ve daha çok defa ölür gecenin annesi hep beraber susalım şimdi sustukça büyüsün gürültüler avuçlarımızda öldürelim doğmamış çocukları öznesiz cümlelerden siyah kefenler biçelim sonra gidelim biraz daha yetim kalsın gece ve baksın başının çaresine geçmiş biz geçmemiş yaralara sarıp düşlerimizi cehennemin dibine gidelim... |