vurgun
güneş batıyor gözlerime...
her solukta biraz daha yaşlanıyor kalbim biraz daha öteye gidiyor zaman öteliyor, itiyor ömrü tırnaklarım da bin bir mezarın toprağı alaca karanlık taşlara yazıyorum adını oraya hiç güneş doğmuyor biliyor musun küçük bir kızın ölüsü kokuyor tenim saçlarım la bağlıyorum ayak bileklerimi yürümek hayır istemiyorum artık... küçücük bir mum aleviyle dağların karı erir mi sandın sen aklına şaşayım... biraz hoyrat bakıyor ay yüzüme düşse var ya paramparça olacağım boşuna değil göğüs kafesim de kırlangıçlar yuvalandı nasılsa ağırdı ve ar’dı yalnızlık unutmuşum ki ben nefes almayı hiçbir işe yaramazken rüzgar ay üstüme düştü sustu sustuk.. konuşmasak ta olurdu.. ne diyorum biliyor musun yada diyebiliyor muyum ki offf mayınlar patlıyor karanlığında gecenin canım sıkılıyor yine yine aynı şarkı çalıyor radyoda ve yine aşk tutunuyor eteklerime kahretsin çok var sabaha daha.. |