ceset yorgunluğu
ceplerimde başkalarının cesetleri
yürüyüp geçilen geçilip düşürülen ömürlerle bu kadar ölü hangi mezarsızlıktan payıma ve çarmıhıyla omuzlarıma ıslak çimenler direkleri sökerken duvarlar örülürken yıkılmaya devam kırlangıçları düşürmeye göçebe sahil kentinde her denizin kendini dövüşüyle devam öldürmek istemiyorum yakınım olmayın istiyorum usulca. sağım solum önüm arkam -neden- sobe yapışkan hallerden midesi kalkan bir dua uzanır salınımların koynuna titrer sema, titrer nefes çarpan kalbine çarpışan son bir dem’le kördüğüm cebimde başkalarının cesetleri.. peki ama ben kimin cebindeyim? |