sen hiç delirmedin kisen bilmezsin aysız gecede bu dar patikalardan yürümeyi gelincikleri papatyaları ezmeden ayağın taşa takılmadan arada bir nefeslenip çıkacaksın usul usul ... dağlarda rüzgarlarla ıslık lisanıyla viranelerde uğultu lehçesiyle konuşacaksın bilmezsin sen hiç delirmedin ki... geceyle dost olacaksın yalnızlığına ıssızlığınla sokulacaksın gece seni saracak sen ona sımsıkı sarılacaksın tende can gibi... bilmezsin sokak lambalarının cılız ışığını sırtlanıp gölgenle kavga eder gibi konuşmayı gözlerin dolunca ağladın sanırsın bilmezsin sen ağlamayı... evlerin ışıkları sönüp perdeler çekilince yalnızlığına sarılıp hıçkırarak ağlamak ne bilmezsin... bilmezsin sen göz yaşından meze yapmayı deniz fenerine yaslanıp şarap tadında sarhoş şarkılar söylemeyi bilmezsin sevmeyi hiç sevmedin ki kör bıçakla canın teninden yüzüldü mü gözlerindeki çocuksu sevinçlere mil çekilip dağlandı mı beklemeyi de bilmezsin yol kenarında çaresiz taşlar gibi bir ömür taş kesip beklemedin ki... Hasan ODABAŞI |
"gözlerin dolunca ağladın sanırsın
bilmezsin sen ağlamayı..."
bu şiir başka bambaşka güzeldi değerli ağabeyim..
saygı hürmet dua ile...