Dağlarından salındım geliyorum ay sana
Eskimez, eskilerde unutulmuş iklimin
Soğuk esen yelini soluyorum, duysana
Buz gibi titriyorken boş kalmış şu elimin
Ayasıyla ve ölmüş dostlarımın yasıyla
Geliyorum çekilin yüzümün boyasıyla
Halde beni anlayıp duyan gelsin diyorum


Elinden geldiğince birliğe maya katıp
Artmasın yeter artık insanları yerenler
Düşülen çıkmazlardan çıkarmaya el atıp
“Kusur insana mahsus,” diyerek giderenler
Gördüğü eksiklerle hep seven, dışlamadan
Sözüyle, bakışıyla, öfkeyle haşlamadan
Her şeyiyle bizlere uyan gelsin diyorum


Kendi halini halim melalini melalim
Görüp göreceğiyle içimde iskân eden
Köşe bucak demeden gündüz sanki leyal’im
Herc-ü merc yüreğimi dolu dolu kan eden
Nanca meziyet varsa toplayıp gelsin anca
Baş etmesi mümkündür vursun canıma kanca
O gün beni ölmeden soyan gelsin diyorum


Öyle bonkör ola ki almadan verebilen
Dostluğu karşılıksız...; meftun olan ilime
Benden çok daha önce kendini yerebilen
Elindeki dermanı sürebilen kelime
Nefsi durdurabilen, çözebilen sırları
Rüzgâr hızıyla geçip atlayan asırları
Atından yere inip yayan gelsin diyorum


Yanıp da tutuşarak dertli ezgileriyle
Halk uğruna kendini atacaksa zorlara
Kargaşa ortamında şaşmaz sezgileriyle
Çekinmeden elini sokacaksa korlara
Tarihe şerh düşecek nişancılar severek
Gelecek nesiller de okuyacak överek
Her haliyle güzellik yayan gelsin diyorum


Can dedi mi birisi güneş batıp sönmeden
Atını koşturmalı tıknefes ala ala
Can için can vermeli bir anda yüksünmeden
Bakmamalı ardına, sökülüp düşen nala
Bir ateş yalıyorken acıtarak derimi
Kendini benden sayan, gideren kederimi
Elini kor ateşe koyan gelsin diyorum


***
-İbrahim sofrasında doyan gelsin diyorum