Dipsiz kuyularda ki zoraki bekleyişin
Sebebi katre değil sensizliğe susarım
Şu yalancı dünyaya, haklı ’fâni’ deyişin
Bilinmez hikmetinde Rabb’e karşı susarım
Sabrı zamana yayıp selamete pusarım


Mazi aralığından geçmişin cephesine
Tepe taklak düşerim çekilerek içine
Yansır düşüme yüzün, yönelirim sesine
Hasretin alevine zorla dayanır sine
Kendime anlatamam, sözcükler kayıp yine


Kırılmış kol kanadım gittiğin günden beri
Sargı, kuşak tutmuyor kucaklamış efkârı
Nasıl acı, elemdir! Var mı bundan beteri?
Boynum içten bükülü, ağlatır ince zarı
Ömür tasfiyesinde dünden bölündük yarı


Kaç senedir kapımda yetimlik sirayeti
Çöreklenmiş başıma, eşiğini terk etmez
Halet-i ruhiyemde yoklarken dirayeti
Özlemin can yangısı, serinliği zerk etmez
Derin izler üstünde aklım kendime yetmez


Çok şey değişmiş annem, hiç bir şey aynı değil
Üşüyen yüreğime bir cesaret ver annem
Doyasıya gülemem, lâl kesiği olmuş dil
Uzak şehrin ufkuna yollarını ser annem
Koynumda beslediğim çiçekleri der annem.


Nezahat YILDIZ KAYA

Anneler dolu yağar cılız yağmurun sesi
Gözü yavrusunda verirken son, nefesi
eksik hissedilirse oğul sorar adresi
Giden özlem oldu hazırlandı mahşere
Vedalar yankılanır ilişir ciğerlere
Değsin Ananın eli o yaşlanan gözlere! ... İlhami Albayrak