sahile vuran bir ceset gibi
dalgalar hissiz
dudaklarını öpüyordu
kızıl yengeçlerin
bu dudaklar yansın madem
sevdam şu demeden
ölüp gidersem eğer
ama sen şimdi bil ki o değilsin
o da değil bu da değil

devleri korkutamaz cüceler
çünkü ayaları yalnızlıklarla dolu
tuzlu ve vahşi bir suyun
içinde büyüdü o
dibine düşmeden kirpiklerinin
ağlamak diyorlarsa da buna
yalnızca anlamak lazım
evvelinden ölümlüdür
yazılan her şiir

uzun zamandır
sesi çıkmıyor diye tellerin
sazına küsen abdal
durduk yere aniden
‘’ sevgilim ‘’ diye haykırdı
ucuza giden
bir köleye benzer kavuşmak
açar badem içi gözlerini
şaşkınlığa verirsin

bu masa neden hep
eksiklerimle dolu bilemiyorum
oysa gönlümün şehremini
sakilerdir benim
kadınlar aslında sonra gelir
ayrılıklardan sonra
kopan kirpiklerimin
hemen ardından
üşenir gelmeye ölüm