viran
dönüp dolaşıp
siyaha düşüyor yüzüm utanıyorum keder dört başı mahmur uzanıyor güneşin altında yine söylüyorum söyleyemediklerimden boğuluyorum susuyorum duvardan duvara vuruyorum kelimeleri bu defa seni boğuyorum... kaşıyorum yaralarımı tırnaklarım yuva yapıyor tenimde yüreğim acıyor en çok... ölüler üzülüyor mekansızlığıma ayak uçlarında yer açıyorlar bana belliki toprak kokuyorum üşüyorum biraz gülümsüyorum... kurdelesini çözüyorum zihnimin aklım hoyrat aklım kor kör oluyorum baktıkça korkuyorum baktıkça ... ağlatıyorum göğsümde büyüyen bebekleri gözleri kin karası aynası karanlığın aynısı... sensizliği tekmeliyorum kayıp bir kaç cümleye hapsediyorum beni ceza beğeniyorum kitabından imzalıyorum... bak.. ağlıyorum... söyle hadi hangi ölüm daha çok yakışır bana.. yüreğindekinden sonra... |
eywallah.