çocukluk
orda bir köy var dı uzakta
ben çocuktum salıncaklar kurardık gökyüzüne sarmaşıklarla sıcak ekmek kokardı bakışlarımız pembe pabuçlarımızla dünyayı dolaşırız sanırdık neticede bir avuç içi kadardı ya dünya.. güneş saçlarımıza düşer rüzgar kıyamazdı esmeye kekik kokulu sularla karşılardık baharı.. en çok acıyı dizlerimizdeki kadar bilirdik o vakitlerde biz düşerdik annemiz öpünce geçerdi.. şimdi yine bir köy var orda..uzakta.. ama ne gökyüzüne kurduğumuz salıncak sağlam nede kekikler eskisi gibi kokuyor.. saçlarımıza asılı kalmış hüzünler var.. gözlerimizde yağmur kokusu.. annemizin öpmesiyle geçmeyecek kadarda derin artık yaralar.. |