Kalpten düşmelere mecal mi kaldı be!
Düşerken kalbimiz en uzak yıldızlardan.
Yorgunluğuma bir avuç su mu çare olacak,
Yoksa tertemiz bir sevgi mi?
Yoksa doyamadığım, doyamadıkları gidişlerim mi, gidişler mi?
Bir anlasam da öyle sussam.

Şimdiki gibi tertemiz susmak ifadesi değil üzüntümün.
Pastel boyalardan bozma yüzler mi,
Yoksa nereye gittiği belli olmayan bir tren
Ve o trenin yalnız koltuğunda soluklanmak mı
Bilmiyorum.

Gökler yağıyor üzerime.
Gece öyle bir ıslanıyor ki manzaramda.
Ben, cebimde biriktirdiğim semayı ağlıyorum.
Boşluklar yıpranıyor, anlamsızlaşıyor varlık.
Somurtarak veda ediyorum bu şehre.

Geri dönüş yolu koy bir cümlene,
Virgülle bitsin. Yoksa...
Mumlar bir bir sönüyor ellerimde.
Bir sen kalmıştın. Bu koca şehir!
Bir tek sen kalmıştın kadehimde...

Belliydi...

Ucuz bir numarayla bozar kader aramızı.
Sen olduğun yerde kal.
Rüzgarınla, soğuğunla hatırlayayım seni.
Bulur bir araç, uzaklaşırım.
Sen olduğun yerde kal.
Ben olmadığım yerde...



Bahattin BERKDİNÇ