Ben İnsan Öldüremem
Bir ricam var.
Gözlerime müdahale etmeyin. Mısralar yükü birikti yaşadıklarım. İlk, duygularım henüz çocuk Ailemi kucakladım Ardından seni. Gökyüzü ile hiç işim olmadı. Yahut yıldızlarla. Sıkıştım kaldım kerahat vakitlerinde Hissiyatlı ordumun kanlarıyla boyandı her saat Ve son damla da düşünce uykumun kalanından Uyandım. İlk gördüğüm ter kokulu şiirlerdi. Kabusları anlatır, ışıksız ve gündüze en yakın. Bir savaşçı mıyım yoksa şair mi? Yoksa savaşmaktan mı bunadı bileklerim Bilinmez. Hiç gündüze çıkmadan gündüzün seyrini okşadım Saçların alınganlık etmesin Ben hiç karanfil koklamadım. Anlatacak çok sayfam var Henüz yeni açılıp yarım bırakılmış Küsen ve kırılmış... Hep ortak bir çizgi aradım hayat ile aramda. Buldum ! Buldum ama bilseydim çizginin ikimizin arasına giren Geçitsiz bir canavar olduğunu Onu oracıkta boğardım. Bilmedim işte. Ayıplamayın beni. Sızlanmıyorum. Tasma vurabilirdim salyalar saçan korkaklığıma. Yapmadım. Uzun sokakları örttüm üzerime, kalabalık olmayan. Eskimiş lambaları tek tek iğneledim ceketime. Kalbimin beni yönetmesi zihnimden almıştı vizesini Hazırdım artık. Hangi çizgi hangi canavar olursa olsun Hapsedecektim nefesini kendi içinde. Rüzgarın sesinden bile Şair Lordu diyeceklerdi. Sonra anladım; Ben insan öldüremem. Kalemim geldi aklıma. Kırmalıydım, sonrada bileklerimi... Sana hiç vurmadım alçaklığını, ortak bir nokta aradım Ne yazık bana. Buldum. Çizgisi de insan. Noktası da. Ben insan öldüremem. Katili olduğum bir zamanki yalnızlığım Sanki güler gibi uzaktan, dirilmiş. Selamı sen ile yollamış geç anladım. Vefada kusur ettim yalnızlığım. Affet ! Sırtımı dayadığım taş, pamuk. Sövdüğüm kader, gerçeğim. Ben beni öldüremem. Bahattin BERKDİNÇ |
Saygı ve hürmetle.