1.
Dalgaların gidişi ile uğurluyorum
yüzüme yapışan tuzu.
Buna ölüm denebilir mi?
Defne yapraklarıyla sarılmış bir tabut
Çünkü
korkuyorum cesedim bozulur diye.

Bir ses gümbürdüyor hayatımdan
sanki beni yakalayıvermiş gibi
bastırıyor bağrına, çırpınmıyorum
bu çığlık
resital oluyor iki duvar arasında
zihnime tepiştirilmiş bir piyano
Kurtulsam bu sesten azalarak...

Derken;
İşlerini ağır ağır yapan isimler türüyor
Bina görevlileri, işçiler geçiyor kapımdan
onlarla boğuşmak için gencim
ve anlayışlı...

Lobut ayında çekiliyor biletler
Güneş bu aylarda sızıyor denize
Bir masa atılmış yüreğimde kumlara
Ayaklarım yanıyor
Geçer mi buradan yolun...


2.
Sımsıkı saklıyorum avucumda
cevher tutar gibi
bir masa bir sandalye, sigara
ve denizi gören şu aralık
Enik bir köpeğin bakışlarında buluyorum kendimi
uzaklaşıyorum...

Yaşlılığın gölgesini getiriyor
karanlığın yaklaştığını hatırlatan o el
Siyahların arasına karışan beyaz bir tel fısıldıyor bana
bihaber bıraktığın saatleri.
Sıkıyorum ellerimi tırnaklarım kanatırcasına avuçlarımı
parçalanıyor o cevher
ben izliyorum, sancılarla.

Sefalet uyanıyor uykumda
bir depremin uğultusu ile her gün
iğnelediğim o taşlı yolları ceketime,
barları, fırınları, kara kedileri
ilaçları, mucizeleri, ölen bir babayı
yakıştırıyorum hayatıma.
Ve yaşatıyorum... -Duyulur mu Tanrı’dan-

Avluyu bir kent yapan,
koşalım mı betonların arasından..


3.
Zarif şairin tek kare bir filiminde
kendime rol buluyorum
Soyunuyorum yazmak için
Bir gülümsemeyle bölünüyor her satır
Göğsüm ritmini kaybetmiş,
tabiata da çıkmıyorum!

Geçiştirilecek sözler yazıyorum
’’O da şair mi canım?’’
Beyaz yakaların cilvelerine karşın
Unutulacak olan sözleri vuruyorum kağıtlarla masama
hesap sorar gibi
Aurelius’tan aldığım dersleri unutup
Şadanlaşıyorum yani soruyorum; Ben Deli Miyim?
Yoksa şair mi?


Sesim alçalıyor, sıradanlaşıyorum
kılıç gibi keskinleşirken ruhum.


4.
Sesim alçalıyor, ben
sıradanlaşıyorum...


03:35 23.8.25