apartman sessiz
amalara gizli edebi hayat ortasında

aslında
hiçbir şey herşeyin yanında
bir de
olsa ki astığım umutlar mandalın yamacında
düşmediğinde yaşanır ömür
hüzne ezber notası düşmüşken

korku
insana el verir gece çöktüğünde omuzlara
karanlık tortusu
deniz üzerinde ay ışığı
yetmez
büzülür dizler yerlere doğru
çok zor böylesi
kayıp en olmazı
sızısı her yerde saklı

içimi gömer
veda saati
kumun dibinden
fazlası zarar gelir yokluğuna
eksiği ne yarar ne yaramaz
çok azsın
yeterinceden de az

yıkılacak pencerelerim
kuş göçmezse özgürlüğe hasretlikten
sarılacak
toprağa, öldürdüğüm baharım
istemezse usum ellerimde durmayı

delilik
en doğrusu
dayanmak için

doğrusu
yaşamak
zulüm ötesi

sokak kapısı
cehenneme çıkar kokunu duyamadığımda
burnumun ucu sızlar yola revan olduğunda
gün göremeden kara teslim olur yüreğim
ve ay kaybolur gökten

değişerek renklerim ıssız
yüzüm
sarıdan farksız

kaybetmek
ölmekten arsız
diri diri
boynuma ipi sarar

bakarsın
göremezsin
bir an,
yitirilir zaman...



(İlknur Karaca)