Seni soranlara epey oldu işte diyorum
Yalnızlığı bilmem kaç asır özlem geçe işte
Hayırlısı dediler
Evet, hayırlısı oldu aşkın nihayetinde
Gözlerimde dalgalanan elemden bir hüzün
Sarhoşlumda bir parça umut
Mezemde çelimsiz hayal kırıklıkları
Hani birde o halüsinasyonlarda olunca siluetin
Düşmanım bile acır ya halime
Kalemimin ucunda, argoda bilmem hangi asabi küfürlerden dizeler
Dökersem eğer edebin çarkını delerim
Unutmalıyım diyorum
Kullandığım ilaçlar sabah öğlen akşam
Peki, ya gecedeki o iç çekişlerimdeki can çekişlerim
Gırtlağımdaki o tıkanan nefes
Ya buğulu gözlerimin dalgalanıp
Yalnızlığımın en gaddar olduğu saatlere dökülüşü
Ya avuçlarımdaki o kimsesizliğin ebediyeti
Şimdi ne kaldı ki hayata astığım mutluluklardan bana arta kalan
Dur hatırladım şimdi
Ölümün; ömrümün yoksulluğuna aşina oluşunu
İçimde sakladığım söyleyecek öyle bir sözüm var ki
Aşka dair
Ama susmaya da gönül elvermiyor ki
İlk ve son kez söylemeliyim
Aşk sana değil
Hayatı içine sindiremeyip acıyı asilce çekene yakışır
Şairler kalemlerine susup küsmedikçe
Aşk konuşur dizelerde
Ve aşkı hak etmeyenler de okunur ya şiirlerde
Şairler işte o vakit ölürler
Süslenirliğini yitirmiş kafiyeler intihar eder
İşin özü sevgilim
Sana hala da sevgilim diyebiliyorum ya
Ayaklar altına alınmış bir onurum olsa da