Sisli bir gecenin koynundaydı gözlerim
Ay parça parça dökülüyordu hüzünlerimin en ırak yamacına
Yalnızlığımı sırdaş bırakmıştım yanıma
Sigaramın efkarında tütüyordu yokluğun
Şiirlerle akıp gidiyordu mum alevinde titreyen ömrüm

Bir tufan olup estin hayatımdan umutlarıma vurgun getirerek
Varlığım gözleri haritadan silinmiş bir kent misali yitik artık
Düşlerimdeki karasürmeli mahur gözlerin tek hazinem şimdi
Şiirleri yağmalanmış hala hüzünlü bir şairin gözyaşlarıyla ağlıyorum elvada deyişine

Gitme deyişimin yıkılmışlığı yankılanmadımı kulaklarında sevgili
Gecelere saldım yalnızlığımı belki seni arar bulur diye
Yalnızlığım kirpiklerinde bulutlar
Bedeni sırılsıklam döndü tüm gecelerime

Hazin şarkıları misafir ediyorum efkarlarıma
Ardından yağmurlar ısmarlıyorum şarkılara kan çanağı gözlerimden
Oysaki anne sütüne muhtaç bir bebek gibi sevdim seni sevgili
Şimdi ise ardına dönüp bakmadan çekip gidiyorsun
Gidiyorsun işte gülüşünü bile dokundurmadan yalnızlığıma

Oysa ki ben ufacık bir tebesüme sığınmak istemiştim
Onuda çok gördün bana sevgili onuda
Çekip gidiyorsun işte hatıralarını emanet bırak

Git be çek git artık şu kahrolası hayatımdan ayrılığın ölüm getirmiş cana
Yeter artık
Gün gelirde sığınırsan bi şairin dizelerine dinle ve bak
O mahzun şairin son sözlerine
Ben yokluğunla biriktirirken hüzünlerimi kime ağlıyorsun sen
Sen kahraman ol sevgili yitik sevdamla yenik düşerim ben