Fermanımdır..
Yaşadığım hayat..kader fermanım…
Çırpınışlarım kimsesiz birer çocuk..
Ve çıldırışlarım içten içe vahim ciğer yarası..
Duymaları gerektirmeyen o sese kimlik veren benim…
Kendim kadar hiç kimseyim ben..
Düşlerime sancılar doğar…
Ve ben
Hayallerimde faili meçhul cinayetlere kurban giderim hep..
Sonra geceye yaslarım gözlerimi…
Halime bir güzel gülerim…
Yarın da ağlayacağımı umursamadan…
Geleceğe tutunurum sürükler beni ama hep arkamda kalır…
Arkamdaki tarihe bir göz atarım…kimsesizliğim büyür…
Yalnızlık ürkütür beni..
Ama sahtekarca çok severim derim…
Çünkü kendim kadar hiç kimseyim ben…
Omuzlarımda kavgaya tutuşur melekler..
Ortalarında kalır cehennemi yaşarım…
Cennet güzel gelmez bana…
Kendimin hiç kimsesizliğine aidim…
Cennete değil…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
En sadık dostum yoktur…ki ihanet edenim olsun
Sigaramın beni terk ettiği gecelerde sırtımdan vurulurum…
Ağlayanım yoktur ağladığım kadar…
Beynim sızlar…
İlaçlarımı alır ama uyuyamam…
Dört gözle ölümü izlerim…
Burukluk ta içime sinerken…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Aşk dedikleri her neyse ondan olur terk edilirim…
İşte o zaman ben kendim kadar herkesim…
Kendim kadar herkesin acısını yükler…
İçime taşırım…
Ta ki içimdeki cehennem azana kadar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Dilim ırkım kimliğim yoktur benim…
Dünya kadar bir yürek taşırım içinde hiç kimselerin olmadığı…
Ama sevdim insanları onlara aldandığım kadar…
Ve terk edilirim
Vardı kimseler yüreğimde hiç kimse olmadığım güne kadar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Özlerim…çocukluğumun yırtık pantolonlarını…
Onlarla oyun oynamaya giderken koşmayı özlerim..
Kirletirdim kendimi şimdi de kirletildiğim kadar…
Çocukluğumun masumluğunu…
Kanayıp parçalanırcasına ölümcül bir özlemle özlerim…
Ser verip sır vermeyen bir gençliğim yok…
Her şeyim hayat mağduru bir fahişenin adı kadar aşikar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Asla üşümem geceleri…
Beni ısıtan hiçbir koyna ve kollara girmedim…
Ondandır yaralanışım…
Üstelerim geçmişi hiçbir bulmaca yoktur aklımda…
Hatırladığım şeyler çoktur asla unutamayacağım kadar..
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Şiirler yazarım…
Kimliğini bulamaz hiçbiri…
Benimle kalırlar ve yalnız…
Tavana diker gözlerimi çakılı kalırım geceye…
Ağlarım hiç ağlayamayacağım kadar…
Gözlerim düşer gençliğime…
Ağlayacağım kadar ağlarım…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Doğum tarihim yok ne kadar yaşayacağımaysa ben karar veririm…
Deli değilim…ama şizofrenim…
Kendimi aldatırım sarhoşluğumla…
Darmadağın bir hüzün benliğimi sarar…
Ama unutamam yaşama sebebimi…çünkü hiç hatırlamadım…
Uğruna yaşayacağım bir şey olmadığı kadar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Serseri bir yanım saklımda…
Camları kırar yüreğim kadar olmasa da kendimi yaralarım…
Aslım astarım yoktur benim…
Zaman değiştikçe kabuk değiştirir hep yeni sonbaharlar yaşarım…
Ağırca bir derdim olduğu söylenemez…
Çünkü derdim hiçbir ağır derde benzemez…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Doğduğum evi özlerim zaman zaman…
Çünkü zamanla yaşanılır hep..
Ve zamana mahkum…
Ama zamana mahkum olmayı reddetmişim ben…
Ölümüme kendim karar veririm zamanın haberi olmadan…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Aşk şiirlerinde kafiyeleri tutturamam…
Hayatım gibi dağınık yazar dağınık okur geçerim…
Ama hiçbirini hayata teslim etmem…
Sözüm var mezarımla beşik kertmesi şiirlerim…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Mutlu bir yanımla avunmadım asla…
Avunacağım hiçbir mutluluğum olmadı hala
Parçalandım lime lime.. sancıyla değil cehennemin ta kendisiyle…
Dengime düşen acıyı yaşarım asilce…dengim olmayan acıları saymadan…
Kendime yalnız kendim yanabildiğim kadar yanarım…
Çünkü ben kendim kadar hiç kimseyim…
İlgilendirmem kimseleri…
İlgilenmediğim kadar…
Fazla konuşmam..kendimle konuştuklarım kadar…
Ben deli değilim.. şizofrenim…
Annem babam kardeşlerim ve
Dengim olan arkadaşım eşim dostum akrabam yoktur benim…
Çoktan büyümüşüm ben
Bunu anladım..
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Bir yarim vardı o da bakışlarını gözlerimden kıstı…
Kıstığı bakışları gözlerimden akar durur hala…
Ama kendim kadar değil..
Kendimi aşacak kadar…
BEN ARTIK HİÇ KİMSE KADAR HİÇ KİMSEYİM…
Yarimi sevmedim ki farkım olmalı seven herkesten…
Aşık da olmadım ona…
Çünkü sevmekte unutmak ve aşkta ayrılık vardır…
Ben yarimi çocukluğumun tüm masumluğuyla yaşadım…
Hiç kimsenin yaşayamayacağı kadar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Hayat hikayem yoktur benim…
Hayata ait değilim…
Hayatın bana ait olduğu kadar…
Umut beslemem asla…
Umudun bittiği yere rastlamadım…
Ben bitmiş hayatıma kurban giden maktulüm…
Cinayete kurban gidecek saatlerim yoktur benim…
Her an intihar ederim…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Tanıyanım yoktur evlenmeyi düşündüğüm kişiden başka…
Kimsesizliğimi duvara asar kifayetsiz çırpınışlarını izlerim…
Saadeti bulamam…kaybettiğim kadar…
Ama mutluyum.. yarimi asilce asla unutamayacağım kadar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Ne sevenim ne ağlayanım yoktur hiç olmadığı kadar…
Ki ondandır belki kirpiklerime konan bulutlar…
Bu güne kadar hiç kendim düşmedim…ki kendime ağladığım ondandır..
Yatsıya kadar yanan mumlarım olmadı hiç…
Tarihten bu yana yatsıya kadar sönen tüm mumlar kadar…
Öyle kolay kolay bir şeyi kafama takmam…
Zoru kafama takarım…
Bugüne kadar hiç takmadıklarım kadar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Kendimi suçlar yargılarım…
Ezelimden ebedime her şeyimle…
Hiç kimseyi yargılayamayacağım kadar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Eşim ve çocuklarım asla olmayacak…
Yaradana küsmüş gibi susarım…
Çocuklarımın annesini benden aldığı kadar…
Kelimeyi şahadet getirmeği ve fatiha okumayı bilirim…
Ama yalnız kendime saklarım…
Kendim kadar hiç kimseyim ben…
Ne ölümden ne de mezardan korkarım…
Yalnızlığımdan korktuğum kadar…
Türkülere aldanır düşünürüm efkarım kurşunlar beni…
Ölüp ölüp dirilmem…
Ben hep ölüyüm…
Kendim kadar hiç kimseyim ben …
Sesim ciğer yakan soluğumdan ürker susar…
Gençliğimin yanması kadar…
Konuşamam..konuşacak kimselerim olmadığı kadar…
Kendim kadar hiç kimseyim ben..
İstemedim hayatın kendisine ait olan pisliklerini…
Tanıdım…satılık dünya denen mereti…
Ki gözlerimin arkada kalmayacağı ondandır..
Kendim kadar hiç kimseyim ben
Cennetle göz göze gelmişliğim oldu…
Şiirlerimin sahibini yitirmeden önce…
Ki ondandır yüreğimdeki kıyamet ve deprem..
Gülümsemeği bilmem…
Öğretenim olmadı hiçbir zaman…
Ondandır hep ıslanır çehrem…
Kendim kadar hiç kimseyim ben..
Anladığımı yaşar anlamadığımı yaşatırım…
Ki yaşattıklarım hayatın adaletsizliği…
Anladıklarımın başlığıysa sadece yalnızlığım..
Beni asla aldatmadı asla aldatmaz da…
Onunla yaşayarak anladım
BEN ARTIK KENDİM KADAR YALNIZIM…
VE YALNIZLIKTAN ÜRKTÜĞÜM KADAR KORKAK…
Doğum tarihim yok benim ama ne zaman öleceğime ben karar veririm…
KENDİM KADAR HİÇ KİMSEYİM BEN…
Ve herkesten yalnızım artık.. hiç olmadığım kadar..
BEN DELİ DEĞİLİM…ŞİZOFRENİM…
Bu son dizedeki son nefesim…