Tevfik Bey iyi adamdır, hoştur, candan konuşur
nedimesi Hayriye’ye ezelden aşık
bitevi İstanbul’ludur.

Geçen de rast geldim, sordum vaziyetini
meğer göründüğü gibi keyfe kafi değilmiş hali vakti
günleri zehir zemberek
Hayriye’si çoktandır hayırlı olmamış pek
yutkundum
oturduk sahile yakın bir banka
çıkardı ceketinin içinden tabaka
sarışını izledim cigarasını uzun uzun
bana sarmayı unuttu, belli pek dalgındı
uzun zamandır dokunmamıştı bir kulun hali yadıma

Çekti acı acı tütününden
nemliydi gözleri evvelden
dedi, ben koca devlete nazır oldum da
şu kadının nazına alışamadım e mi
bilirsin çeyrek asır devirdik onunla beraber
gel gör ki aynı telden çalamadık, kaldık güne bihaber
çoluk çocuk sevdalandı, az kaldı torun gelecek
şu Hayriye’min edeceğine bak, cümle alem bize gülecek

Çok oldu ne şiir yazdım ona ne iki satır bir şey
hani hatırlarsın, anlatmıştım az koşmamıştım peşinden
ne mektuplar ne şiirler yazıp, atıvermiştim penceresinden
bey babası görmesin diye ne hallere girmiştim
şükür mesut oldum, erdim maksadıma nihayet
ancak nasıl tahayyül edebilirdim, yıllar sonra bu da olacak
Hayriye Hanım aşk bitti deyip, beni yarı yolda koyacak

Avrat dediğin elbet az dilli olmalı
ama Tevfik Bey’in işi zor belli
Hayriye Hanım mahvetmiş İstanbul Beyefendisini
koca adam ağlıyor aşkından karşımda
gidecekmiş haftaya, öyle demiş
bu yaştan sonra kader, bunu da gösterecekmiş

Ayrıldı Tevfik Bey, namaz saati geldi
yavaş yavaş çıkıverdim Süleymaniye’ye
düşündüm, ne garipti hayatın latifesi
hiç mi hiç beklemezken, hayret ettirir sana kendisini

İyisi mi, namazdan sonra uğrayayım bizim Yorgo’ya
akşama hanım pişirsin balık, anlatayım ona da
Hayriye Hanım dedikleri, ne çektirir imiş kocasına bu yaştan sonra