Kifayetsiz KıyafetYürüyorum Hayat devam ediyor Her sabah güneş yeniden doğuyor Yürüdükçe yoruluyorum ama hayat devam ediyor Yolda gördüğüm kadın cesetlerini saymazsak Fazla bir şey şaşırtmıyor beni bu günlerde Sağa sola saçılan kıyafetler renkli kılıyor belki yolları Bakmadan edemiyor insan kopmuş kıyafetlere Hemen kıyafetlerin hikayesini düşünmek geliyor içimden Orada bir senaryo uyduruyorum elbiselerin üzerine Bir zamanlar bir canlı giymişti bu kıyafeti diyorum Uydurduğum hikayeler yetmiyor elbiseye Elbise dile gelip konuşmaya başlayacak az sonra Yoldan geçenler bana bakacak hayretler içinde Ben elbiseleri seyredeceğim canlı gibi Dile gelip anlatmaya başlıyor elbise kadının başına gelenleri Ağlıyorum oracıkta Gözyaşlarım düşüyor elbisenin üzerine Belki yıkanırım diyor Belki yeniden temizlenebilirim Bir damla gözyaşı yeter mi? Daha çok ağlamalıyız artık Başımıza gelenlere, gelmeyenlere Bıraksam bu elbisenin kolunu düştüğü yere Hayat devam eder mi? Hangi beden kaldırır elbisenin çektiği bu eziyeti? Hangi yaraları kapatır bu elbise? Rengi önemli mi artık yaraların? Biraz daha fazla mor Biraz daha kırmızıyız İçimizdeki acıları gösteren bir alet henüz icat edilmedi Dışımızdaki acılarla yetiniyoruz bir süre Kalkabilsem yerden Bıraksa elbisenin kolu elimi Hayat devam eder mi? Gidebilir miyim uzaklara Artık hiçbir şey olmamış gibi Unutabilir miyiz gördüğümüz cesetleri? Yürüyorum… Hayat devam ettiğini zannediyor Etmiyor Sadece zaman geçiyor Dünya dönüyor Güneş her sabah yine doğuyor Bu defa ölülerin üzerine Hayat o zaman devam edecek Bedenimi bırakıyorum gözümün alabildiği en uzak noktaya Bir kalp gelsin giysin diye bekliyorum Hepsi birbirinin aynı olan tek bir kalp Solumu boş bırakıyorum kalp için Kalemim sağ elimde olacak çünkü Yazmak için Ve binlerce virgül için Şimdi gidiyorum bir bilinmeyene Hayat devam etsin diye Yalnızlığımı bilinmeyene dahil edip geçiyorum Elimin tersini düz edip Savuruyorum tüm kötülükleri Özgürlük yalnızlıkta olduğu kadar da bilinmeyende gizli Bu yüzdendir bilinmeyene koşuşumuz her seferinde Yürüyorum Ayaklarım ıslanıyor Ellerim donuyor Yüzüm yıkanıyor her sabah Her akşam tekrar ıslanıyor yanaklarım Yerde ölü kıyafetler Hayat devam ediyor Senin olmadığın yerden Kıyafetler de yetmiyor anlatmaya Kifayetsizliğimizi Yirmi Sekiz Ocak İki Bin On Üç 14 05 Nevin Akbulut |