sahi benden önce de
duymuş muydun bunları
yoksa ben eski bir sestim de
yeni mi düşmüştüm
nağmelerinin ardına
kendimi bilmeden
uzunca bir süre tanımsız
hangi şehir hangi akıl
hangi kadın için sualsiz
durup kaldım
hep bu kadardım

öyle mi sanmıştım
yoksa hakikat mıydı olanlar
akşam üstüydü yalnız
martılar dönüyordu çatılara
güneş olduğundan vakur
başka bir şehirdi işte
başka başka kadınlar vardı
aklımı onlar aldı
ben hiçbir şey saklamadım
yolları da Ayın yüzünü de
yağmur ıslattı

yazdı ayaza daha vardı
misliyle muamele ediyordu hayat
hem verdiğinden muzdarip
hem de aldığından
küflü kiremitlerin kızıl tozları
ev yapıyordu başına üşüştüklerini
oysa odalarında suskun
konuşmaktan korkan
her bir çocuğu için tek tek zaman
göğsünde yeni yeni
umutlar saklıyordu

annemi diyordum
neden aldılar sanki
kimi görsem soruyordum
konuşamayanları yazıyordu belki de
okuyamadığım o kitaplar
işte eni konu hepsi böyle
ama bir salgın misali
etrafını sarıyordu aşk
incinmiş ve incinecek olan
her söz sahibinin içinde
büyüdüğü evleri

sen oluyordu önce
sonra ben oluyordu dilim
inadım uğruna söylemediklerimi
öğrenebiliyordum
çünkü bir ay kızıydı sevgilim
kirpiklerini yoluyordu
ben ise uzunca bir zaman
bu dünyada boşuna
tam da o havayı soluyordum
bir şiir okuyordum
yalnızlık kimsenin değil