Yol Ne Kadardı Merak Ettim



yol ne kadardı merak ettim
girdim siyyah geceye
seyyah bir alkış tuttum içime
şikâyet kuşları besledim, zarflarla sarılı ayaklarına
bir küt sesine inandım, bir de sarhoş sularına
kanatlarını aldım göğsü inmiş annelerin
maviliği daha ısrarla göstermek adına
kapıldım sistim giriştim yalnızlığa


büyüdüm. ilkin devrilmek oldu bu
sonralığı kaldı tadıma
şişirdiğim balonlar dünyanın yüzüne patladı
kimse beni okumadı, kimse anlamadı
günü gelince doğrudan varmak için aydınlığa
oysa yön vermek değil yolları göstermekti amacım
yol ne kadardı merak ettim
ağladım, ağrıdım ve saçlarım…
çocukların kanlanmış duvarlarına


bir küçücük gemim olsa
atlasam rüzgârına kadınların
eserek devrilmiş yapraklara benzeyen ben
nasıl hatırlatırdım son olduğumu onlara?
nilgün’ün kuş koysunlar yoluna
ceplerine birikmiş yağmur fıkraları
sanrıları ve gececil telâşları
bitirimdim, bitirdim ödevimi
vardım huzruma.

Grekçe dudakları olan bir kadını öpüyorsam
bu suların yükseldiğidir
bilirim ellediğimdir acı
her sabahın karnına soğuk çayların devrildiği
kesildiği yaşlarımın, soluksuz unutuluşuma


şimdi geriye sarsam geceyi
başından sonuna kötü bir öksürük rüya
fırlatılmış, asî bir ok
yayından gıcırtılı bir kuşkuyla..
harduması gözleri insanın
geçirmeyen bir yaşâm sıvısıyla.

istifil olduğum
hamdım piştim olduğum
olgunluğu
irdelenmiş bir erkin karşıtlığı
ekiresi
ufkun yarılışı bir cismin şakağına
düşendir gölge
düşendir ağaç
düşendir göğ
aklıma.


tevgiri
taşıdım sırtım kambur Payanda
diye size, anlaşılmaz
kendiliğinden içimdeki sesi
sylvia nereden biliyordu? oysa
şah ve mat uzvuydu acelenin
mesel bir kelebeğin uğraklığı olmakta.


unutabilirim adını
kaim olan bu değildir diye
karşı bir gülümsemenin
gözlerin bıraktığı sandalın sayesinde karşıya geçen
usun, sözcüğe dalıştırması kargaşayı
çözerken iplerini, salıvererek uçurumları
uçurtmalara.. işte yaptığımdı benim
siz yapasınız, sevişince tekrir özce.


yol bu kadardı metruk
gidelim buradan
başka bir yere!




Payanda