Karanlığın ortasında üşüyen bir duvarım
Azrail’in kanat çırpınışlarını bekliyorum
Ağzımda çatal yürek kaideler
Gamzelerimde çırpınan soğuk gözyaşlarını vurguluyor
Sokak kedilerinin kirli tırnakları kanatıyor göğsümü
Yabanıl sessizlikte…




Kimliksiz bir yük omuzlarımda
Her ah deyişim öfkemin katran karası imi
Geceyle çiçekleniyor endişelerim
Bir kaşım bulutlarda
Damıttıkça sevinçleri sabi acılarımdan
Gözbebeklerimde büyüyor keder.
—Ki anneme susuyor
Babama gülümsüyordum-
Zaman ve mekân
İçime simsiyah oturuyorken…





Serçelerin gülümsemelerine duyarsız kalıyorum
Elimi eteğimi dünyadan çektiğim saatlerde
Aldığı soluktan usanmış bir can çekişle medet umuyorum
Gölgesi büyüyen bir dağın yamacında
Gökyüzünden…






Dilimdeki sessizliğe imrenen yıldızlara
Şemsin asasını savurdukça
Bir dünya iç geçirişine şahitlik ediyorlar Mevlana’nın
Ki susmak ve ölüm ruhsuz değildi şemsin gözyaşlarıyla sustuğu
Can verdiği anlarda
Bir çırpınışı anımsatan diri zamanlara dem vuruyorken
Afişe edilmiş bir yazım karakteri
Yakıyor alnımı harf harf

“bir muma ateş olmak mıdır yaşamak” cümlesi
Ki bir damla gözyaşı söndürmez mi nefesi?

Okşar gibi bir öksüz çehresini
Dokunuyor tenime bronzlaşırken kelimelerim
Gecenin gözlerimde büyüttüğü simsiyah buhurdanla
Soru işaretlerimi…





Dilimde ki küf tadına yenik düşüyor kahkahalarım
Dudaklarımın ucuna kadar gelen isyanın saltanatına son veriyorum
Uyuyanların gülünçlüğüne aldırmadan
Yürüyorum külden anılarla mezar taşları arasında
Tükendikçe sözcüklerim hafifliyorum bu düzlükte
En iyi bildiğim şeyi yapıyorum sonra
Yenilmemek için aynada ki aksime
İçtenliğimle
Susuyorum…