Ayaklarımın götürdüğü yere gidemiyorum
Kalbim buralı, senli
Kafam bilmem nerede
Yüreğim nereli?

Ayaklarım yeryüzüne basarken
Ruhum gökyüzünde
Ben sende var olmaya çalışırken
Yüreğim efkarda
Her birimiz bu kadar bir yerde
Nasıl parçalanmaz insan
Nasıl…
Bölünmez mi parçaları
Bir parçası başka yerdeyken?

Ve sen ben bu kadar uzakken
Birbirimizden ayrıyken
Hala aynı şeyleri düşünüyorken
Ayrılık nereden başlar,
Nerede biter?

I

Korktuklarımızla doldu ömrümüz
Ve hayallerimizle
Hayallerimiz mi korkunçtu
Korku güzel miydi gerçekten
Her korkunun bir güzele varışı varken
Bu ayak izleri kimindi?

II

Masallardan daha yalanmışsın
Göğsüne başımı yasladığımda
Bir masal anlatmayı bile beceremedin
Oysa ben çoktan razıydım masallara
Anlatacağın her şeye inanacaktım
Gelmeden söz vermiştim

III

Hayal kırıkları nereden başlar ve nereye kadar batar?
Yüreğimin en gizli köşesine kadar ulaşmışken hayallerime inen kılıç
Daha ne kadar batar?
Yürekten ötesi yok ki…

Hayaller bazen o kadar büyüyor ki,
Biz küçülüyoruz,
Yüreğimiz küçülüyor
Sığmıyor hayallerimiz kalbimizin dar odalarına

IV

Her gün bir yenisi eklenirken mutsuzlukların
Mutlulukları ekleyemez,
Mutsuzluklarla eksiliriz

Her şeyi bırakıp kaçmak istiyorum bazen kapına
Adresin yüreğim
Bir sabah kapında bulursan beni
Alır mısın yine yüreğine?
Bilmiyorum
Bilmeden gelmek istiyorum
Bildiğimle
Bilmediğimle

V

Hala seni özlüyorsam
Gidememişim demektir
Bir yüreğe sığamadığım için
Üşüyorumdur

Ben hala üşüyorum
Bıraktığın yerde
Kaldığım gibi


On Dokuz Ekim İki Bin On İki 14 00
Nevin Akbulut