Eylül
Müebbet bir ölüm
Hep susmalı şiirler Her satır arasında asıyorum kendimi kelimelerimden Söylemediklerim boğazımda ilmek Sustuklarım düğüm. Her şiir bir ölüm hikayesi Bazen intihar, Dökülen yapraklar Bazen kendiliğinden. Ama ölümün bilinmezliğini taşımak hep eziyet Eylül’de yazılan tüm şiirler Biraz yanar, biraz kokar. Ama hep acıtır. Tam orta yerinden kesmek istersin şiiri Bölmek istersin İyilerle kötüleri ayırmak istediğin gibi Ismarlama öykülere kaldıysa şu hayat Herkes kendi tiyatrosunda figüransa eğer, Susmalı tüm şiirlerde İntihar kokarken kelimeler Ve her kafiye bu kadar kana bulanmışken. Susmalı! Sonra özür dilemeli Tüm şiirlerden alacaklı Kafiyesiz tüm satırlar borçlu! Yazmalı! Yazamadıklarımız kuru yapraklar gibi dökülüyor Sonbahar Böyle kırmızı Yapraklar, Yazamadıklarımız yüzünden dökülüyor *** Yapraklardan özür dilerim Yazamadıklarım için, Dökülenlerden özür dilerim İçimden dökülmeyenler için. Kağıtlardan özür dilerim, Yazdıklarımı suya attığım için. Yağmurdan özür dilerim, İçimdekileri söyleyemediğim için Yangından özür dilerim, İçimin yangınında yanamadığım için. …Ve sevgili Senden özür dilerim, Sustuklarım için, Söylediklerim yetmediği için. Kelimelere hoca olamadığım için, Kelimesizliğim için. On Dokuz Eylül İki Bin On İki 09 00 Nevin Akbulut |