Gücümün sıfır noktasına dayanmış
İçimdeki sabır ateşi,

En küçük şeye karşı
Direnme duygusu
Uçup gitmiş ruhumdan.

Zaman bir kadın gibi okşarken
Ağlayan gözlerimi,

Mevsimler nasıl kovalamış
Çocukluğumu ardımdan,

Ve ne çabuk buharlaşmış
Yüzümün aynası.

Derin uykulara dalıp gittiğim
O erişilmez ümitler,
Ne zaman sırt çevirmiş benden.

Ne zaman çekmiş hayalini
Kirpiklerimin ucundan.

Bu tatsız kavgada
Bir kaçak gibi

Geceye sığınışım
Tanrıya dilenirken,

Anladım ki; hayat

Aklımın ayarını yitirdiğim
Günlerin kâbusunda vurulmuş.

orta yaş gençliğim
Etrafı iğrençliklerle çevrilmiş sahtelikten,

İhanetin izlerini taşıyor
Tuzaklanmış kaderimden.

Kafesine mecbur edilişim
Adalet duygusunu
Nefsime kaçırdıkça,

Ben; pişmanlığın kitabında
Yaşayan bir ölü olarak kalacağım
Bu vebalı topraklarda.



AĞLAYAN NİSAN





değerli edebiyat defteri yöneticileri şiirime değer verip güne gelmesinde emeğinize teşekür ederim.okuyan yorumlayan herkesin yüreğine sağlık...