KAYIP KİMLİĞİMİN ÖFKESİ
gözlerimin derinliğine inmiş hüzün
yüzümde kırılıp giderken, yaşamda kaybetmenin acısını sürüyor ağlayan bakışlarıma. ıstırabını hissettim; ciddiye alamadığım bu yalancı dünyanın, sahip olmanın doğurduğu arsız isteklere eğildi aklım. ve zıtlığın mantığına alıştı yitirdiğim insanlık. kaderin sahnesi karanlık kuyulara düştükçe, yaşam bende biçim değiştirir öfkesini içime kusarak. bozuk yargılar kurulur her düşüşümün ardından, zenginleşmek ister kendi öz gerçeklerim düşlerin cennetinde kaybolur körelmiş zihnim. kuşluk vakti güneşinde dirilir cehennemim ihanete dönüşür çirkinliğim. süslü vaatlerin kuşattığı pencerenin ardında dişleri öfkeyle kamaşan bir çocuk gibi sarılırım günahlara, zaman gözlerimde tazelenirken. AĞLAYAN NİSAN |