Bu sabah yüreğim bir kış bahçesi
Bütün sevgiler dökülmüş,

Kırık bir hayat kavgasının
Sayfaları arasından.

İnsan yine bir savaşı kaybetti
Küçük bir umuda, ekmek kavgasına
Nasırlaşmış elleriyle tutunmak için.

Kaderin avucun da gizlenmiş
Kısacık bir ömrü,

Her gece dualarla koparmak için
Yalvaran ağızlara
Ölümü hediye eden ey ! ulu güç.

Hani bu hayat bir gün
Bana da gülümseyecek ti ?

Hani beni de düşlerim de ki kadar
Kollayıp sevecek ti. ?

Yüzün de kömürün yanık izlerini taşıyan
Bu masum adamlara
Takdim edeceğin bir mutluluk yok mu ?

Felek neden bu kadar
Zamansız sokulur canıma
Ve neden kadehini
Yine bir avuç toprak için kaldırır.

Yaşama olan bütün düşkünlüğüm
Aslında sadece sevdiklerim içindir.

Kim diyor ki bu yanlışların adresinde
Ebedi bir kök salacağı mı.

Ve ölüme kin duyacağı mı.

Ben :

Yüreği tok bir kömür işçisiyim.

Ümidimin derisini yüzen fakirliğime
Yerin altın da
Sabah akşam nöbet tutturan
Sabrımla övünürüm.

Öyle bir yangınla kül olup gidecek
Hayat bırakmadım.

Ardımdan benimle gurur duyacak
Bir eş, ekmeğini taştan çıkaracak erkek evlat
Ve onları yetiştirecek güzel kızlar bıraktım.

Ben bir kahraman maden ocağı işçisiyim
Emeğini yerin altından alın teriyle çıkaran.

Bizleri seven memleketimin güzel insanları;

Sizler Bu hazin veda ya bir dua borçlusunuz.