İstanbul uyuyordu

Işıkları görüyordum sadece

birdenbire sönüveren

Hatta denizin bile uyuduğunu

Mavi mavi yansıtmadığını seni

Bir buğulu camdan gördüm

Bir kararsız güneşin altında

Bir yalansız söz gibiydi yok olmak



O an

Bir bakkaldan şeker almak

Yahut gazetelerin iç sayfalarında

Ölüm haberleri okumak gibiydi

İSTANBUL’DA OLMAK.



Güpegündüz

Resmi çizilmemiş bir tuvaldeydi

İSTANBUL

Dağınık, hazırlıksız bir kadın gibiydi

Yollar, duraklar...

Ve ağaçlar bakınca uçuveren

kuşlar gibiydi



İstanbul uyuyordu..

Gözlerini, yüzlerini okuyamadığım

duyarsız, taştan kızlar gibi...

Ruhsuz bir kelebek kabusuydu herşey

Ve en korkunç sessizlikti işportacıların,

arabaların, vapurların sesleri.



O an uzanmak istedim ellerimle

ve uyandırmak ah uyandırmak!

Ama karmakarışık, bozuk ve uzak

bir notanın üstünde

Uyuyordu İSTANBUL.


Hakan Zengin