Herkesin boğuntusun da yutkunuyordum dünyayı, taa ki sevincim suretimde bir ölü soğukluğuna dönüşene dek…

Kâküllerini araladığımda
Dalgın bakışlarında kaybolmuştu yaz ikindisi
Sessizliğini haykıran soluğu değerken yanaklarıma
Kirpiklerinin açtığı yolda yürüyordum
Şımarık damlaları dökülürken gecenin duman rengi saçlarıyla tenime
Bir şey var tam şuramda bir şey diyordum
Bir karınca misali geziyor dilimden yüreğime
Bir düğümü tıkar gibi yutağımda
Bir fısıltı gibi pelte pelte ağzımda
Çırılçıplak bir sözcüğü giyinir gibi
Ya da soyunur gibi duygusunu yitirmiş vakitleri…





Gözlerine oturan sokaklara teslim ederken çığlığını
Sessiz sedasız seyrine dalıyordum
-O sokaklarda kaldırım taşı gölgesiydim
Tutunurcasına çaresizliğime elediği şefkatli kederine-
Gözlerinde gittikçe uzaklaşan valizsiz yolculuğu
Ve ülkeler boyu yalnızlıkla dönüşünü buğulanan penceresine
Diline konmamıştı bir çift kanat sesi-ki dilinden havalansın tüm güvercinler-
Ona seçilen hayatı yaşıyordu her harfi azap olan
Gözlerinde beliren bulut puseniyle barışıktı nicedir
Barışın adını sadece içinde ki gölgesiz kalabalığından biliyordu
Saatini gösteriyordu gözleriyle bana
Benim suskunluğum sende sürecek der gibi
Der gibi sonsuzluk işte bu ve içinde ışıl ışıl bir kıymık
Usul usul sızlanacaksın yaslanıp boşluğuna…




Aldırmıyordu suretindeki çizgilerin çeşitliliğine
Yüreğindeki boşluklar adımlarının önünde büyüyen birer kuyu iken
Geceyi çoğaltıp dururdu bakışlarında…
Anne olunca öğrendim
Annemin dudaklarında ki rüzgârlı gülümsemenin
Ve gözlerinde ki yolculukların acıtan yanını…




Ki inanmıştım o vakitlerde gecenin büyüttüğünü çocukları
Çoğalttığını ve de sevinç kırıntılarını sabaha
Rüyalarımdan vurulmadan evveli…

Daye,
Yorgunluğunu içime çekerek abc’sine topluyorum şiirin adımlarını/ terli bir imgenin gölgesiyim satır başında
Sür diline adımı…