Hasretin Eşiğindeki AşkTanıdığım hiç bir yalana bu kadar inanasım olmamıştı Yüzüme baka baka içimde ki seni gömerken bile Tek bir gülüşüne asardım tüm gerçekleri Kendimi bile kandırır yaşardım seni.... Ki neyim yada kimimsin sen benim Düşlerimin en bilinmezine sardığım saklım Aklımın karanlık yüzü müsün ki sen nesin... Yıkık bir hiç kadar değilken karşımda... Hayatımı ellerimle önüne serebilecek kadar Aç ve bi ’ilaç sana muhtaçken gözlerindeki hüzne Hasretim , mum ışığının gölgesinde başım dönüyor Bana her gelişinde kavuşmayı seninle yaşıyorum... Yorgunum Tenim yorgun Aklım durgun İntiharların salıncağında sallanıyorum Ömrümü çalan kahpeye sayıyorum Sövüyorum Küfrediyorum Ağlamasını bilmeyen gözlerim kanıyor dalıp uzaklara gidiyorum Söyle ; hasretin eşiğinde ki aşk... Sıradaki yalanın neyse hazırım inanmaya... Doyamıyorum sana Bu gece bir an olsun bizi düşün... Gitsen : Beni öldürsen daha mı iyi olur yar... Yeminlerle değil gözlerinle söz ver bana... Yunus Özkan |