İlk Zamanlar 9- Nurcihan IIŞiirin hikayesini görmek için tıklayın zaten hikaye
o senenin sonuna kadar ben her gün,
her sabah onun durağında aldım soluğu, her fırsatta okulunun çıkışında minibüse bindim onunla ne yan yana oturabildim ne onun ücretini de ödeyebildim karnesini aldığı gün.. ilk defa konuştu “artık okul bitti” dedi, sesini tek duyduğumdu acımıştı halime belli ertesi günlerde babasına bir köylüleri bu delikanlı “senin kızı bekliyor” demiş babası “-nasipse elden ne gelir” demiş “Nurcihan ablalarını beklemeyecek mi” adam eve dönüp bizimkini bir güzel benzetmiş o da çıkmış o hiddetle durağa geldi yüzü mosmor, gözleri şiş, “okul bitti, daha neden geliyorsun ki” yere baktım “bilmem” sanki onu beklemiyormuş gibi “sen neden geldin” “bilmeemm” dedi ... gülüştük.. yürüdük.. nereye gittiğimizi bilmeden hiç ama hiç konuşmadık.. yürüdük onu kucaklamak, teselli etmek isterken birbirimize dokunmadan büyüdük …. . |
Ya sonra? geleceğim