İlk Zamanlar 10-Nurcihan III
bende bir hasret ki sormayın,
Nurcan sanıyorum her gördüğümü ne motorsikletten iniyorum, ne de başka şey yapıyorum üç gün sonra bayram, ertesinde ağabeymin düğünü ben atladım gene jawaya, nereye Ankaraya.. dönemeçte bir eşekli, kurtaramadım, süratliydim ki o anı hatırlamıyorum, uçuruma yuvarlanmışım beni hastaneye, kaldırmışlar ağrım acım yok gibi alçılar içinde Nurcihanı sayıklamışım.. emmioğlum biliyor ya her şeyimi.. güya Nurcihan merak eder diye “kaza geçirdi hastanede” diye yazmış yavukluma gününü; mutfak penceresinden sokağın başını gözetlediğini postacının yolunu gözlemekle geçirdiğini.. postacı eve gelmesin için uçarak gidip karşılayıp saklayarak getirip banyoya kendini kilitleyip yüzlerce defa okusa da bıkmadığı mektuplarımı beklediğini biliyor ya çok bilmiş “geçmiş olsun, hastanede yatıyor” demiş ben Onu sayıkladıkça, güya içi yanmış anam aklına geleni yapmış.. kız kardeşimi Emmimoğluna yamamış ama önünde ben varım ya emmikızını da bana.. ağzından girmiş burnundan çıkmış emmioğlumla birlik olup, mektupla “başın sağ olsun” demişler Nurcihan’ıma . |
Şair bizden olmalıdır. Şairi biz beslemeliyiz.
Çalı içimizdeki güç