İlk Zamanlar 26- Afitap / L.Şiirin hikayesini görmek için tıklayın liseden sonra kursa devam eden Zuhal hanıma bir asker vurulur,
terhisinden sonra ailesinin yanına döner, hemen düğünü edilir ama o söz vermiştir, düğününe giderken kaza yapar.. ve yıllar geçiverir.. kursa beraber gittikleri Arzu hanımın eşinin kuzenidir o asker, Arzunun oğlunu büyütür, ancak; o hiç bir düğüne gitmemiştir. çocuklarına bizim adımızı vereceklermiş bu ölümsüz aşkı yaşatacaklarmış.. Mutlu.. Zuhal.. Afitap ya da Hasret, Sıla, Sevda! birbirlerine çok yakıştılar “hepsini de koyun, çocuklar” dedim elinizden alan mı var isim bir mavi boncuk, gelinim yeter ki sıhhatli olsunlar bize Haziran koyardık.. belki Çarşamba evimizin adı çamur olurdu ama ben ona “Gülüm” o bana “Afitabım canım, aşkım, bidenem, hayatımm okul formamla geldim ya kurstan babacığım kim bilir neyle aldı, ne bilsin bir asker şoförün, candan o yeşil elbiseliye tutulacağını.. bir ilk karşılaştığımız, bir Arzu ablaya geldi hiç konuşmadığımız.. söz verdik, sözlendik hikaye gerisi.. insan hayatta bir kere seviyor yerini hiçbir şey tutmuyor şükür.. o bir kaza değildi, biliyorum o beni bekliyor ben ona gidiyorum hoşça kalın! . |
Dedi genç kadın.
Şair aylardır yazdığı
Mısraları unuttu birden.
İlham perisi böyle fısıldayınca
Bana bir mısra gönder
Ve şair kalemi
Orda bıraktı.