Sulu göz maviGrinin tonları sarmış gökyüzünü yerde ağır aksak yürüyenler çoğunlukta ak yaşmaklı bir kadın el arabasıyla kendini götürüyor kaynakçı çırağı binemediği bisikleti onarıyor almanya’lı adamın karısı tüm düşlerini kara yemenisiyle, arkasına atmış üç çocuğuyla bir hayatı sürüklüyor ellerinde ekmek,yumurta, zeytin uçak gri göğü yırtıyor soğuk sesiyle kim görüyor dallarda patlayan çiçekleri eğrilerden sonra başlar doğru çizilmeye griden sonra gelir mavi ellerimle ölçüyorum gök, bir karış bile değil yer, parmağımın yarısı ben; insan dev doğa karşısında gökyüzü gri, bulanık hava kuşların ötüşü bile içime işliyor görmeye çabalıyorum, kirli badanalı evleri araçların sesi alıp götürmüyor içinde bulunduğum durumu ah! ozansı mavi özlemi! güneş desteği! sözcük anlamıyla griyim! askeri bir araç yaklaşıyor evin önüne insana yaklaşıyorum hani kendi sesini konuşan kim? bir hortlasa içimdeki sulu göz mavi kaynasa şiirin dizelerinde menevişli gözleri önce başlasam kendimden iliklerime değin çizsem kendimi kaç kişi tutunur yeniden hayata ertelenip durmaz hayat bir soluk ağlamadan sonra sıyrılır grilerden can gözlü yaşam mavisi! 8. 4. 1987 / Nazik Gülünay |
Çok çok tebrikler.
Selam ve sevgilerimle.