Benimle işin bitti mi?
Kapatıyor musun bütün kapılarını?
Nereye gidiyorsun?
Böyle ardına bakmaksızın apansız, sessiz, elvedasız...
Bir işin kalmadı mı sevmekle, sevilmekle?
Beni terk mi ediyorsun!?…

Dur,
gerçeğin soğuk yüzüyle yüz yüze bırakıp beni,
gitme,
ne olur...

Çat kapı geldiğinde,
geleceğini kimse söylememişti;
şimdi gidişini sen mi söylüyorsun?

Hayır sevgilim, hayır, gidemezsin;
beni terk edemezsin!
Ağaçlar çiçek açmışken meyve meyve,
çiçek çiçek kokarken kelebekler,
bir nefes olup solumalısın nefesimi içine,
benimle bin yıl yaşamalısın nefes nefese
ve öyle gitmelisin nereye gideceksen!!

Madem durmuyorsun sözünde,
feshedeceğim akdi zaruretten,
saldıracağım burçlarına,
kıracağım kanatlarını,
seni doğduğuna pişman edeceğim!…
Sapık değilim elbet,
zorla sevişmeler olmayacak,
ama sen ayaklarıma kapanacaksın, bunun için!
Dur, dedim sana, dur!...

Soruyorum son bir defa daha :
Damarlarımda sarhoşluk dolaşırken yakarak;
beni,
ayıltılamaz ayyaşlıklarla baş başa bırakıp,
gidecek misin, gerçekten?

Gitmene izin vermedim ki!
İzin vermiyorum da…
Nereye gidiyorsun?!

Dur!
Ne yapıyorsun?
Bırak onu elinden!

Çağrılıp geldiğinde teşhis etmek için,
beyaz örtüyü yüzümden indirdiklerinde,
gördüğün açık gitmiş bir çift gözse,
bak onlara dik dik;
anla ki,
ıstırap içinde ölmüşüm ellerinde...

Gene soğukkanlı bir katil gibi,
beni öylece bırakıp gitme sakın!

Otopsi kıyıcılığında parçalayıp;
bırakıverdiğin her meçhul karanlıkta,
her meçhul parçamdan
çaldı yağmur damlaları masumiyetimi…

Yaşamak daha acımasız ölümden,
morg çekmecelerinden çekip al
iç dünyamın yansımalarını!
Ve, öyle git, nereye gideceksen!