geldim bilinmeyen bir masalın en sessiz yerinden
flu bir aynada unutmuştum gövdemin yörüngesini
geldim gölgesini yitirmiş bir ağaç gibi kapınıza
dışarda çöl nöbet bekliyordu
dal kıpırdamaz, rüzgar sesi yok
yapraklar kayıptı
zaman kasırgayla yakamoz arası

ellerinizi tuttum
elleriniz
özlenen dünyaların sakinliği
her akşam üstü ölen şairler gibi
suskun ve bilgiç

başımı kaldırdım
gözleriniz
gözleriniz derin bir giz
mitolojide tüm Tanrılar
’geç kaldın’ dediler
topuklarıma gökyüzü koydum
koşturdum
ayaklarım titredi
medcezirlerin hırpaladığı
tutkuydu
korkuydu
bir soluk hüzün

sanki şehirde benimle beraber gözlerinize sığınıyordu
ordularını salan bir çürümüşlükten kaçıyordu

gözler ötesi sırlı orman
ormanın içinde zaman yırtılsın istedim
kendi yüreğimi yırtar gibi

gecenin ilk damlacıkları
tenimizi aklarken
tüm eksikliler ve esriklikler yıkandı
şimşek çakımı bir an
çocukluğumuz büyüdü

saçlarımı taradı serin bir rüzgar
dağıldı yıldızların uykusuzluğu
içimizin susuzluğu
bir buse payı susturulmuştu
deli bir temmuz geçti bakışlarımızdan
yalan söylemedi
dudaklarımızda slogan tadı

çöl dillerini unutmuştuk
bölünmüş ruhlarımızla militandık kendimize
gürültü içindeyken şehir
yakınlaştı dağlar
ansızın öldük
ansızın çılgın
iki kişilik yalnızlıktık...