AŞK İLE…
"can yoldaşıma…”
AŞK İLE… kar yağıyordu soğuktu ve üşüyordum öfkeli bir çocuktum belkide yetişkin asi ve dik biri çıktı karşıma değdiğim eskimiş zamandan değdiği yeni bir gerçekle… yine kar yağıyordu soğuktu ama bu kez üşümüyordum şemsiye ayakkabı oluyordu, ayakkabı kaban kar yağıyordu yine soğuktu ama üşümüyordum bir şaşkınlığı vardı bir sakarlığı, unutkanlığı ve deliliği! sevdasının defteri de pasaportu da olmayan kendi türkülerimi fısıldadı kulağıma… dokundu değdi tuttu sardı sarmaladı kucakladı ve sevdi… tepemde bir yıldız gibi kendi gibi gördüğünü! sevdim kapattığımda kirpiklerimi kendim gibi gördüğümü yalansız dolansız asi ve dik.. sevdim şaşkınlığını, sakarlığını, unutkanlığını sevdim şemsiyeden ayakkabı, ayakkabıdan kaban yapan ve bir şakayı geç anlar gibi deliliğini yanlış yıkanmaktan çekip kısalan yün bir kazak gibi sırtımdaki ihanetlerin çetelesini tutmadan sonra sordum kendime sende kimsin? dünde buydum bu gün de buydum yarında bu olacaktım… can yoldaşım! gökten inen su gibi karlarımı eriten bahar gibi şu yeryüzünde servet edinen azınlığın karşısında daha da fakirleşen mazlumların çoğulluğu gibi seviyorum seni “yarin yanağından gayri” ümmet-i vahide gibi… aşk ile… Kenan Can YOLDAŞLAR |
Kaleminize Bereket.