Sonsuzluğa Dokunmak
Çimenlerde koşmayı özledim
Ayaklarım çıplak Ya acırsalar diye kutuların içine Kapatacak değilim ya onları Ayakkabılarımı çok ötelere fırlatttım Kutulara sığmayacak kadar özgür Koşturup duruyor ayaklarım Ellerim göğe açılıyor Hiçbir yer uzak değil şu anda Gökyüzü avuçlarımın içinde Hissedebiliyorum parmaklarımda onu Pamuk şekeri gibi dağılıyor dokundukça Şekillere hapsolmaz mavilikler Bizi de benzetirler kendilerine Onlara bakmayagörelim Bir parçaları oluruz sanki Genişleriz gitgide Sınırlara sığamaz oluruz Gözlerine baktığımda bu yüzden Böylesine savruluyorum içimden çok uzaklara Gökyüzünü görüyorum onlarda Sonsuzluğa dokunuyorum |